Στο 2ο Συνέδριο του Κινήματος Αλλαγής ο ευρωβουλευτής και εκ νέου υποψήφιος για την Ευρωβουλή Νίκος Ανδρουλάκης μίλησε για την αντιπαράθεση μεταξύ του κόμματος των μελών και του κόμματος-καρτέλ. Αν και – δυστυχώς – το κλίμα στα συνέδρια, όλων των κομμάτων, δεν αποτελεί τον ιδανικό χώρο για την ανάπτυξη ενός τόσου σοβαρού ζητήματος, το ότι τέθηκε αποτελεί μια τομή στους πανηγυρικούς που συνήθως ακούγονται εκεί.
Είτε μιλούμε για τα ταξικά κόμματα ιδεών των τελών του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα, είτε για τα μαζικά κόμματα του Μεσοπολέμου, είτε για τα μετά τη δεκαετία του 1960 πολυσυλλεκτικά, σ’ όλα ενυπήρχε πάντα, λιγότερο ή περισσότερο, το στοιχείο της ιδεολογίας και της ταξικής εκπροσώπησης. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο οι πολυσυλλεκτικοί δύο πόλοι (σοσιαλδημοκρατία – Κεντροδεξιά) εξασφάλιζαν μια, στηριγμένη στην ανάπτυξη της παραγωγής, γενικευμένη κατανομή των αγαθών και την ανοδική κινητικότητα όλων. Το μέσο για την υλοποίηση αυτών των υποσχέσεων για τα μεν σοσιαλδημοκρατικά κόμματα ήταν η ενδυνάμωση του κράτους πρόνοιας μέσω της προοδευτικής φορολογίας και για τα δε κεντροδεξιά – νεοφιλελεύθερα η εντελώς ελεύθερη χρηματοπιστωτική αγορά και ο ενιαίος φορολογικός συντελεστής (tax flat). Και τα δύο «σχέδια» στον έναν ή στον άλλο βαθμό απαιτούσαν μια ιδεολογική νομιμοποίηση. Οι ιδέες έπαιζαν ακόμη ρόλο.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
