Οι πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές στην Τουρκία ανέδειξαν εμφατικά τις διαιρέσεις στο εσωτερικό της. Σε πολλές περιπτώσεις, με κορυφαία την Κωνσταντινούπολη, φαίνεται πως το κουρδικό στοιχείο πριμοδότησε τους υποψηφίους της αντιπολίτευσης. Αποκαλυπτικό της εμμονής Ερντογάν είναι πως αρκετοί Κούρδοι συνέπραξαν με το κεμαλικό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, που στα 80 χρόνια της παραμονής του στην εξουσία τούς πολέμησε με σφοδρότητα, καθώς και με την Ακσενέρ, η οποία ως υπουργός Εσωτερικών της κυβέρνησης Τσιλέρ είχε δώσει εντολή για πυρπόληση κουρδικών χωριών. Αντιθέτως, ο Ερντογάν όχι μόνο τους αναγνώρισε δικαιώματα, αλλά βρέθηκε δύο φορές κοντά σε έναν ιστορικό συμβιβασμό. Οταν αυτός δεν κατέστη εφικτός και η είσοδος του HDP στη Βουλή τού στέρησε την αυτοδυναμία, στράφηκε εναντίον τους, με αποκορύφωμα τις διώξεις και φυλακίσεις βουλευτών και του συμπροέδρου του κόμματος και χαρισματικού Ντεμιρτάς.
Σήμερα περίπου το 70%-75% του πληθυσμού προσδιορίζονται ως Τούρκοι, το 20% ως Κούρδοι και το υπόλοιπο 7%-12% ως άλλες εθνοτικές ομάδες. Ο τούρκος διανοούμενος Αχμέτ Ινσέλ διακρίνει τρία κυρίαρχα ρήγματα που διαπερνούν την τουρκική κοινωνία: ένα εθνοτικογλωσσικό, ένα δογματικό και ένα κοινωνικοπολιτισμικό. Στα παραπάνω ρήγματα μπορούν να προστεθούν δύο ακόμα· ένα μορφωτικό και ένα οικονομικό/ταξικό, τα οποία, όταν συντεθούν με τα παραπάνω, φανερώνουν μια γεωγραφική διχοτόμηση της σύγχρονης τουρκικής κοινωνίας. Πιο αναλυτικά:
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
