Στον απόηχο της αναστάσιμης ευφροσύνης που προκαλεί η πασχαλινή υπόσχεση για επανεμψύχωση των τεθνεώτων και για συντριβή του θανάτου, αυτού του πολυμίσητου επιβουλέα της ανθρώπινης φύσης, αξίζει, νομίζουμε, να αναδείξουμε εν συντομία ορισμένα από εκείνα τα αόρατα νήματα που διασυνδέουν, στο άνυσμα του ατελεύτητου χρόνου, τη χριστιανική μας παράδοση με θεμελιώδεις αντιλήψεις των αρχαίων Ελλήνων σχετικά με παραπλήσιες μετακόσμιες αξίες και ετεροσωτηριακές απεκδοχές.
Τυχαίο δεν είναι ότι αυτές οι μεταφυσικές ανησυχίες των αρχαίων προγόνων μας, καίτοι προδήλως διαφοροποιημένες και ετερότροπες στην τελετουργική υφή τους και στη δογματική ουσία τους εν σχέσει προς ανάλογες ορθόδοξες πρακτικές, προβάλλονται εύγλωττα μέσα από λογοτεχνικά συνθέματα υψηλής καλλιτεχνικής πνοής και απαράμιλλης αισθητικής αρτιότητας. Και σε αυτήν την περίπτωση, όπως βεβαίως και σε πολλές άλλες, πρόθυμος υποδοχέας της απαραμείωτης αγωνίας του ανθρώπου για το επέκεινα, και ιδίως γι’ αυτήν την οδυνηρή αλλά φυσικά αναπόδραστη μετάβαση στην άλλη όχθη, είναι η τραγική ποίηση της κλασικής εποχής, η οποία συχνότατα μέσω της αριστοτεχνικής σύζευξης ποικίλων μυθολογικών επεισοδίων με τη σύγχρονη δεκτικότητα του δραματικού συναισθήματος δημιουργεί την ιδεατή ανακλαστική επιφάνεια θυελλωδών παθών και υποκάρδιων πόθων της κατατρυχόμενης από αρίφνητα δεινά ανθρωπότητας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
