Ευρισκόμενη στο τελευταίο, σε κάθε περίπτωση, έτος του βίου της, η συριζανέλεια κυβέρνηση είναι προφανές πως ετοιμάζει πλέον τον απολογισμό της, προκειμένου να τον εμφανίσει ενώπιον του υπέρτατου Κριτή. Τολμώ λοιπόν να πιστεύω πως δεν θα δυσκολευτεί πολύ να βρει σχετικώς πειστικά επιχειρήματα για να υποστηρίξει τα πεπραγμένα της σε όλους σχεδόν τους τομείς. Τη λειτουργία του κρατικού μηχανισμού… Τις αντιδράσεις του σε έκτακτες περιστάσεις… Την «αναπτυξιακή ώθηση» που η κυβέρνηση αυτή έδωσε στην οικονομία καθώς και στον ρόλο του τραπεζικού συστήματος… Τη δημόσια παιδεία… Τη δημόσια υγεία… Τη δημόσια τάξη… Τα δημόσια οικονομικά… (Οσον αφορά τη δημόσια παιδεία, φαίνεται μάλιστα να πετυχαίνει τον τετραγωνισμό του κύκλου: αύξηση των απολαβών των εκπαιδευτικών, χωρίς επιβάρυνση του προϋπολογισμού! Μόνο με θεσμοθέτηση του υπολογισμού του βαθμού του απολυτηρίου για την εισαγωγή στα πανεπιστήμια…)
Σε όλα αυτά θα βρουν οι κυβερνώντες σχετικώς πειστικά επιχειρήματα, όχι γιατί η πολιτική τους απόδοση υπήρξε εκ του αποτελέσματος πειστική, αλλά γιατί εκείνοι στους οποίους απευθύνονται είναι έτοιμοι να πεισθούν. Οχι γιατί τόσοι εκλογείς πάσχουν από τόση εθελοτύφλωση, αλλά γιατί εξαρχής είχαν χαμηλές προσδοκίες στις δυνατότητες της συγκεκριμένης κυβερνητικής ομάδας. Ποτέ και πουθενά στον κόσμο, πράγματι, η Αριστερά – βολονταριστική, αμετροεπής και άσχετη προς τη διαχείριση της πραγματικότητας, πρωτίστως της οικονομικής – δεν κατέγραψε εντυπωσιακές κυβερνητικές επιδόσεις. Συνήθως σε ένα μπάχαλο οδηγούσε, που συντομότατα την ανάγκαζε να ανακρούει πρύμναν στις βασικότερες επιλογές της. Η νέα οικονομική πολιτική και της κυβέρνησης Ανδρέα Παπανδρέου, μετά το 1985, και της «συνομήλικής» της κυβέρνησης Μιτεράν, ήδη από το 1983, είναι εν προκειμένω χαρακτηριστικές του τρόπου με τον οποίο οι ανά την υφήλιο Αριστερές συνειδητοποιούν τα δεδομένα της πραγματικότητας, με αποτέλεσμα να προσαρμόζονται βίαια, αφού προηγουμένως οδηγήσουν τις χώρες τους στα βράχια. Ωστόσο αυτή η ενοχική αναίρεση του αρχικού κυβερνητικού τους προσανατολισμού δεν εμποδίζει πολλές αριστερές κυβερνήσεις να βλέπουν και πάλι ανανεούμενες τις λαϊκές εντολές προς αυτές. Και αυτό το κάνουν οι λαοί, ακριβώς επειδή δεν ψηφίζουν τέτοιες κυβερνήσεις πρωτίστως για τις – εν πολλοίς προεξοφλούμενες – κυβερνητικές τους «ικανότητες», αλλά για το ηθικό τους πλεονέκτημα (αυτό που υποτίθεται πως διαθέτουν έναντι των «σάπιων» και «διεφθαρμένων» αστικών πολιτικών δυνάμεων).
Και εδώ ακριβώς βρίσκεται η κύρια δυσκολία της κυβέρνησης Τσίπρα: στον ηθικό της απολογισμό!
Πράγματι…
Για τι ηθικό πλεονέκτημα να μιλήσει μια κυβέρνηση της Αριστεράς…
Οταν πρωτοκλασάτος και αμετακίνητος καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας του υπουργός ξέχασε να δηλώσει στο «πόθεν έσχες» του το – όχι ακριβώς αμελητέο – ποσό του ενός εκατομμυρίου δολαρίων;
Οταν άλλη υπουργός της – η οποία μάλιστα δεν απομακρύνθηκε πάραυτα από το πόστο της – έβλεπε όχι τα τρένα να περνούν, αλλά τραπεζοϋπαλλήλους να πηγαίνουν στο σπίτι της μητέρας της δεσμίδες με 500ευρα που υπήρχαν στην τραπεζική της θυρίδα, ελάχιστες ώρες πριν τεθούν σε ισχύ οι περιορισμοί κίνησης κεφαλαίων; Αυτοί που έκαναν για τους υπόλοιπους Ελληνες απρόσιτες τις δικές τους θυρίδες…
Οταν η Πρόεδρος του Αρείου Πάγου, την επομένη της συνταξιοδότησής της, προσελήφθη «μόνο με οδοιπορικά» στο γραφείο του Πρωθυπουργού; Ενώ, παράλληλα, με πλήθος εφετειακών αποφάσεων που εκδόθηκαν επί ΣΥΡΙΖΑ, η ανεξάρτητη ελληνική Δικαιοσύνη αθωώνει και ξανααθωώνει το πρωτοδίκως καταδικασθέν αγλάισμα της ελληνικής δημοσιογραφίας;
Οταν δεν υπήρξε διαθέσιμο ρετάλι της ψεκασμένης (ακρο)Δεξιάς – τόσο εξ εκείνων της πρώτης κοπής όσο και εκ των μεταγενεστέρως ιδόντων το φως το αληθινόν – που να μην έλαβε υπουργικόν χαρτοφυλάκιον…
Οταν νόμος του κράτους κατέστησεν αυτοδικαίως και αυτονόμως διδάσκοντα στα πανεπιστήμια της ταλαίπωρης χώρας όλα τα πτηνά του ουρανού; Μεταξύ αυτών, βέβαια, και τα αρρήκτως συνδεόμενα με το Πνεύμα (όχι κατ’ ανάγκην το Αγιον, το Κύριον, το Ζωοποιόν)…
Με αυτόν λοιπόν τον ηθικό απολογισμό-«πλεονέκτημα», αναρωτιέμαι: Τι προεκλογικό αφήγημα θα εμφανίσει ενώπιον του εκλογικού σώματος η κυβέρνησή μας; Οσο και αν είναι εμφανής η ώθηση που της έδωσε σε όλα τα επίπεδα, άρα και το ηθικό, ο τελευταίος ανασχηματισμός, ο και παπακώστειος αποκληθείς…
Ο κ. Θανάσης Διαμαντόπουλος διετέλεσε καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης.
