Είτε ζούσες σε αυτή την πόλη είτε όχι, το έργο το διέθετες. Στη σκέψη σου το είχες. Ωστε και με κλειστά τα μάτια να τη φέρνεις μπροστά σου, την Παναγία των Παρισίων. Πολλοί εδούλεψαν εκεί. Στο μακρινό το κάποτε. Σ’ εκείνες τις μισοσκότεινες περιόδους τού μόλις μισοφωτιζόμενου Μεσαίωνα. Οπου η θρησκεία συχνά καταξίωνε την τέχνη, και η κάποια τέχνη τής ανταπέδιδε δημόσια εξεικόνιση. Συναντήθηκαν τότε, σ’ εκείνο το ξέφωτο, αρχιτέκτονες και αρχιμάστοροι, κτίστες, ξυλουργοί, σιδεράδες, γλύπτες και ζωγράφοι, επιφανείς ή και ταπεινοί.
Αυτών η προσωπική ιστορία έχει οριστικά χαθεί. Γιατί ενώ το μνημείο θα επανεγερθεί, ο κόπος και τα δάκρυα, οι ομιλίες και οι έριδες των τότε ημερών και των τότε στιγμών, οι σιωπές, όλα όσα ακούστηκαν ή υπονοήθηκαν, τώρα έχουν φύγει μαζί με την έστω και μερική αποσάρθρωση της εμπράγματης απόδειξής τους.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
