Οσοι από εμάς αρέσκονται να ζουν με την ψευδαίσθηση ότι μετά την τρομερή κρίση της δεκαετίας 2010-2020 η κοινωνία μας συνειδητοποίησε τα λάθη και τις αδυναμίες της και σταδιακά αλλά σταθερά προχωράει στο να μετασχηματισθεί σε μία κοινωνία με διαυγή αυτοσυνείδηση όσον αφορά τις ανάγκες που δημιουργεί η ζωή στον 21ο αιώνα, αλλά και με υπευθυνότητα και σοβαρότητα τόσο απέναντι στο ιστορικό παρελθόν όσο και απέναντι στις επερχόμενες γενιές, πολύ συχνά προσγειωνόμαστε στη δυστοπική πραγματικότητα με σκληρό και ανώμαλο τρόπο. Διάφορα περιστατικά, μικρής ή μεγάλης απήχησης αλλά μεγάλου συμβολισμού σε κάθε περίπτωση, έρχονται να μας αφυπνίσουν από την ακούσια μετατροπή των ευσεβών προσδοκιών μας σε πεποιθήσεις. Και τότε αντιλαμβανόμαστε πως στον υπαρκτό κόσμο πολύ λίγα πράγματα έχουν αλλάξει και πως η ελληνική πραγματικότητα του παρόντος είναι αντίστοιχη με την ελληνική πραγματικότητα του χθες: του 1870, του 1922 ή του 2015.
Ενα τέτοιο περιστατικό σκληρής αφύπνισης και οδυνηρής προσγείωσης στην πραγματικότητα ήταν και η πρόσφατη απόφαση της Ακαδημίας Αθηνών να αναγορεύσει σε τακτικό μέλος της τον κ. Προκόπη Παυλόπουλο, πρώην υπουργό της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας («αδιαλείπτως», μάλιστα στην περίοδο 2004-2009, όπως λέει στην απόφασή της) και πρώην Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Η απονομή, συνεπώς, της ιδιότητας του «αθανάτου» δεν είναι η μεγαλύτερη τιμή που επιδαψίλευσε το κοινωνικό σύνολο στον κ. Προκόπη Παυλόπουλο, διότι μεγαλύτερη ακόμη τιμή στο πρόσωπό του ήταν η αναγόρευσή του με παμψηφία των δύο μεγαλύτερων κομμάτων της Βουλής (και – ας μου επιτραπεί – βασικών πυλώνων του παρασιτισμού και του πελατειακού κράτους στην Ελλάδα), δηλαδή του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ, στην θέση του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, έστω και για μία μόνο θητεία. (Με την τιμητική εξαίρεση πέντε βουλευτών μεταξύ των οποίων – οφείλουμε να το μνημονεύσουμε – και του σημερινού Πρωθυπουργού.)
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
