Ιδεολογικά γεφύρια σε αποϊδεολογικοποιημένα κόμματα;

Η Κίνηση Γέφυρα, μέσω της οποίας άνθρωποι της επιστήμης και του λόγου που έχουν προσφέρει και προσφέρουν – όχι φυσικά όλοι – σημαντικά πράγματα στην πνευματική ζωή του τόπου και ζητούν ο ΣΥΡΙΖΑ «να αναλάβει πιο τολμηρές πρωτοβουλίες για διάλογο και σύγκλιση με τους προοδευτικούς πολίτες και τις συλλογικότητες της Κεντροαριστεράς», αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα εργαλειοποίησης του ρόλου των διανοουμένων.

Εδώ το μεγάλο ζητούμενο είναι το πόσο κοντή μπορεί να γίνει η μνήμη, ώστε να ζητά κανείς «προοδευτικές συμμαχίες» με κορμό τους πρωτεργάτες της συνεργασίας με τον ανορθολογισμό των ψεκασμένων, τους υποκινητές των φάσκελων έξω από τη Βουλή, του κυνηγιού των στελεχών του ΠαΣοΚ, τους αυτουργούς του πιο αντιδημοκρατικού δημοψηφίσματος των πέντε ημερών που έγινε στη χώρα και από το οποίο παραλίγο η χώρα να μείνει όχι απλώς εκτός προόδου αλλά και εκτός ευρωπαϊκού πολιτισμού, τους εκφραστές μιας καταστροφικής ηθικής της πεποίθησης και της αυταπάτης, εκείνους που στη θέση των κοινωνικών υπηρεσιών που μετατρέπουν τους πολίτες σε αυτόνομες προσωπικότητες τοποθετούν τα επιδόματα που τους μετατρέπουν σε εξαρτήματα της όποιας κρατικής εξουσίας. Πόσο προοδευτικά ήταν όλα αυτά; Και κυρίως πόσο προοδευτική και σοσιαλδημοκρατική είναι η εξωφρενική αντίληψη του «έχουμε την κυβέρνηση αλλά όχι και την εξουσία», αντίληψη που έρχεται σε απόλυτη ρήξη με τη μετάβαση από τις ιεραρχικές κοινωνίες των αυθεντιών στις κοινωνίες της διάκρισης των εξουσιών; Ξεχνιούνται όλα αυτά, χωρίς έστω ένα δείγμα υποκριτικής αυτοκριτικής;