1. Ο κόσμος στα δικά σας μάτια προχωράει γρήγορα ή αργά;
«Νομίζω ότι είναι θέμα προοπτικής, όταν έχεις πολύ δρόμο μπροστά, ο κόσμος μοιάζει να προχωρά βασανιστικά αργά, όταν όμως τα χρόνια συσσωρεύονται και ολοένα λιγοστεύουν, ο κόσμος σε εκπλήσσει με την ταχύτητα που αλλάζει».
2. Ο,τι είναι προοδευτικό σήμερα γίνεται συντηρητικό στο μέλλον;
«Ο,τι μένει στάσιμο και απαράλλαχτο μες στην πάροδο του χρόνου, ακόμη κι αν είχε κάποτε υπάρξει κομμάτι μιας πρωτοπορίας ή προόδου, είναι καταδικασμένο από τη φύση του να τελέψει».
3. Υπάρχει κάποιο πολιτικό γεγονός το οποίο να θεωρείτε ως εμπειρία που σας διαμόρφωσε (ή σας επηρέασε);
«Δεν θα ξεχάσω ποτέ την εκτέλεση του στυγνού ρουμάνου δικτάτορα Τσαουσέσκου και της συζύγου του, σε ζωντανή μετάδοση, τα Χριστούγεννα του 1989. Ηταν κάτι που σημάδεψε τα παιδικά μου χρόνια, αυτή η ωμή βία σε κοινή θέα μέσα από την κλειδαρότρυπα της τηλεόρασης. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που μετά από χρόνια η πτυχιακή μου εργασία στο Πανεπιστήμιο είχε να κάνει με τη μετάβαση των χωρών των Βαλκανίων από τον κομμουνισμό στον καπιταλισμό».
4. Εγκαταλείψατε κάποια πολιτική σας πεποίθηση στην πορεία του χρόνου;
«Εχω την εντύπωση πως όχι, θεωρώ ότι με διέπουν οι ίδιες αξίες που βρίσκουν καταφύγιο και στα γραπτά μου, το μόνο που έχει αλλάξει ίσως είναι ότι δεν με διακατέχουν η πρότερη θέρμη και ένταση».
5. Ποιο θεωρείτε πως είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας μας;
«Ο μανιχαϊστικός τρόπος σκέψης και έκφρασης στον δημόσιο βίο και λόγο, όπου δεν χωρούν αποχρώσεις παρά μόνο μία μοναδική «αλήθεια», την οποία κατέχει όποιος τη διατυμπανίζει κάθε φορά, καθώς και η απουσία ενός γόνιμου διαλόγου».
6. Ησασταν ή όχι δημοφιλής στο σχολείο; Και τι σας έμαθε αυτό για τη ζωή;
«Νομίζω ότι φρόντιζα πάντα να κρατώ μια απόσταση από τους άλλους, έτεινα προς την εσωστρέφεια, με ενδιέφεραν στην ουσία μονάχα η λογοτεχνία και ο αθλητισμός. Σε αυτά βυθιζόμουν από παιδί. Κι αν έμαθα κάτι απ’ αυτές τις ώρες της καταβύθισης είναι να αφουγκράζομαι και να παρατηρώ καλύτερα τον κόσμο, να στοχάζομαι».
7. Υπάρχουν ακόμη ανατρεπτικές ιδέες;
«Θα έλεγα ότι δεν παύουν να υπάρχουν, ωστόσο εκκινούν από τις ίδιες πάντα ανάγκες, αφού τα μεγάλα υπαρξιακά και κοινωνικά ερωτήματα τα οποία μας ταλανίζουν παραμένουν κατά βάση ίδια. Εκείνο που αλλάζει κάθε φορά είναι ο τρόπος με τον οποίο προσπαθούμε να τα προσεγγίσουμε, με ποιον τρόπο αναζητούμε απαντήσεις. Εκεί ενδημεί η πρόοδος, στην αμφιβολία που διασαλεύει δημιουργικά την ισορροπία του κόσμου».
8. Ποιο βιβλίο σχετικά με την πολιτική θα συστήνατε ανεπιφύλακτα;
«Τον Ηγεμόνα του Μακιαβέλι. Μεγάλο σχολείο για τις «μανούβρες», τα ημίμετρα και τις μέσες λύσεις της πολιτικής».
9. Με τι δεν έχετε συμφιλιωθεί ακόμη στη ζωή ή αργήσατε να συμφιλιωθείτε;
«Με το πρωινό ξύπνημα. Τον χρόνο που δεν είναι ποτέ αρκετός. Τη βιασύνη να βρίσκομαι πάντα λίγο πιο νωρίς εκεί που πρέπει».
10. Τι θα λέγατε πως απαντά καλύτερα στις υπαρξιακές μας αγωνίες; Η φιλοσοφία; Η τέχνη; Η θρησκεία; Κάτι άλλο;
«Θεωρώ ότι η τέχνη είναι εκείνη που μετριάζει κάπως την αγωνία που μας συντροφεύει από γεννησιμιού μας, η τέχνη λειαίνει τις αιχμές της ύπαρξης, συνομιλεί με το άλεκτο, φωτίζει το σκοτάδι μας».
11. Ποιο πρόσωπο, ιστορικό ή από τον σύγχρονο κόσμο, θα επιλέγατε ως προνομιακό σας συνομιλητή;
«Τον Τόμας Μαν και τη Μαργκερίτ Ντιράς. Για τον βαθύ στοχασμό και την αβίαστη ποίηση».
12. Θα γυρνούσατε τον χρόνο πίσω; Και για ποιον λόγο;
«Θα τον γυρνούσα στο καλοκαίρι του 2004. Δεν θα άλλαζα τίποτα, θα περιδιάβαινα και πάλι την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και την Κρήτη, και θα έπαιρνα στο κατόπι τον νεαρό εαυτό μου, όμως το βλέμμα θα ήταν διαφορετικό, μπολιασμένο μ’ ένα υπομειδίαμα και τη γνώση των επικείμενων, σαρωτικών δεκαετιών, μιας εφήμερης συλλογικής και προσωπικής ευτυχίας που έσκασε με έναν υπόκωφο κρότο».
13. Ποια συμβουλή ζωής θα δίνατε στον έφηβο εαυτό σας;
«Να μη βιάζεται να ζήσει, να μην είναι τόσο φριχτά ανυπόμονος για όλα αυτά που θα έρθουν. Να ησυχάζει τα μεγάλα μεσημέρια του καλοκαιριού. Να σχεδιάζει με στωικότητα το μέλλον».
14. Και ποιο ανάγνωσμα θα συστήνατε σε έναν έφηβο σήμερα;
«Το σπουδαίο, πάντοτε επίκαιρο, αντιρατσιστικό μυθιστόρημα της Αμερικανίδας Χάρπερ Λι, Οταν σκοτώνουν τα κοτσύφια. Ενα βιβλίο που κυκλοφόρησε το 1960 και αποτέλεσε σταθμό στα αμερικανικά γράμματα για τις φυλετικές και κοινωνικές διακρίσεις στον αμερικανικό Νότο της δεκαετίας του 1930. Ενας δικηγόρος εμφυσεί στα παιδιά του τις αξίες της ισότητας και της δικαιοσύνης».
15. Θα συμφωνούσατε πως όλα, τελικά, είναι πολιτική;
«Κάθε σκέψη και πράξη μας είναι κατεξοχήν πολιτική. Ακόμη και η σιωπή μας αποτελεί πράξη και στάση πολιτική».
