Η ψυχή του φολκ ροκ

Ντέιβιντ Κρόσμπι(14 Αυγούστου 1941 – 18 Ιανουαρίου 2023)

Για τους επαΐοντες ο Ντέιβιντ Κρόσμπι ήταν ένας από τους γίγαντες της δεκαετίας του ’60. Για όσους έφτασαν καθυστερημένα στη ζωή και δεν πρόλαβαν την κορύφωση της δημιουργικής του πορείας, πρώτα με τους Byrds και έπειτα με τους Crosby, Stills, Nash (τους οποίους συμπλήρωνε κατά καιρούς ο Νιλ Γιανγκ), η μορφή του είναι λιγότερο διακριτή. Ομως, ο Κρόσμπι (γιος του γνωστού στην εποχή του διευθυντή φωτογραφίας, βραβευμένου με Οσκαρ, Φλόιντ Κρόσμπι) υπήρξε αναμφισβήτητα ηγέτης του φολκ ροκ και στην πράξη έζησε τέσσερις ζωές. Τον θρίαμβο του 1965 με το «Mr. Tambourine Man» του Μπομπ Ντίλαν διαδέχθηκε η απόλυσή του από το συγκρότημα που δεν άντεχε τον αλαζονικό του χαρακτήρα. Το 1969-1970 θα ερχόταν η δεύτερη κορύφωση με ένα σχήμα όπου ο κάθε συμβαλλόμενος έγραφε τα δικά του τραγούδια, αλλά το σύνολο υπερέβαινε τα μέρη. Ακολούθησε μια δεκαετία εθισμού στην κοκαΐνη, συλλήψεων και φυλάκισης. Την τρίτη του ζωή σημάδεψε η αποφυλάκιση τον Αύγουστο του 1986, η εξομολογητική αυτοβιογραφία «Long Time Gone» και ένα σόλο άλμπουμ. Στην τέταρτη η εναλλαγή προσωπικών δίσκων, περιοδειών και μουσικής συνεργασίας με όλους τους συνδυασμούς των Στιλς, Νας και Γιανγκ θα διακοπτόταν από προβλήματα υγείας: το 1994 χρειάστηκε να αντικαταστήσει το κατεστραμμένο από την ηπατίτιδα C συκώτι του με δαπάνη του Φιλ Κόλινς, τον οποίο είχε συνοδεύσει πριν από πέντε χρόνια στα φωνητικά της τεράστιας επιτυχίας «Another Day in Paradise», υπέφερε από διαβήτη, μια αναγκαία επέμβαση πρόσθεσε στην καρδιά του οκτώ στεντ το 2014. Ο χαρακτήρας του δεν έγινε ευκολότερος με τα χρόνια: με τον Νιλ Γιανγκ δεν μιλιόταν από τότε που χαρακτήρισε τη σύντροφο (και νυν σύζυγό του) Ντάριλ Χάνα «αποκλειστικά δηλητηριώδες αρπακτικό», με τον Στίβεν Στιλς ο οποίος τον είχε στηρίξει στα χρόνια του εθισμού είχαν επίσης ψυχρανθεί. Αν και η μουσική του επίδραση ανέκαμψε δραστικά την τελευταία δεκαετία, καθώς στην πάγια αναγνώριση προστέθηκαν και πέντε απανωτά άλμπουμ, η προσωπικότητα του Ντέιβιντ Κρόσμπι δεν έπαψε να ανήκει στα 60s, όταν, όπως θέλει ο θρύλος, υπήρξε το πρότυπο του ελεύθερου πνεύματος που εκπροσώπησε ο Ντένις Χόπερ στον «Ξένοιαστο καβαλάρη».