Η προσαρμοστική πριμαντόνα

Ρενάτα Σκότο(24 Φεβρουαρίου 1934 – 16 Αυγούστου 2023)

«Οι πρώτοι ρόλοι σε μικρότερες σκηνές είναι σημαντικότεροι από τους δεύτερους στη Σκάλα. ‘Η πριμαντόνα ή τίποτα». Το 1954 η 20χρονη Ρενάτα Σκότο ήταν μια ανερχόμενη σοπράνο η οποία ήδη διακρινόταν για την τεχνική, τη μουσικότητα και τις υποκριτικές της ικανότητες. Στη συγκεκριμένη περίσταση επέδειξε για πρώτη φορά τον δυναμισμό εκείνο που θα τη χαρακτήριζε και στη μετέπειτα μακρόχρονη καριέρα της. Για πολλούς διάδοχος της Μαρίας Κάλλας, η Σκότο κυριάρχησε στις μεγάλες σκηνές για 35 χρόνια, εμφανίστηκε 314 φορές στη Μετροπόλιταν Οπερα της Νέας Υόρκης, συνεργάστηκε με τον Λουτσιάνο Παβαρότι, τον Πλάθιντο Ντομίνγκο, τον Χοσέ Καρέρας και όλους τους υπόλοιπους μεγάλους ερμηνευτές του καιρού της. Ο δρόμος προς την απόλυτη αναγνώριση δεν υπήρξε στρωμένος με ρόδα. Η ιδιαίτερη φωνή της γινόταν αφορμή για κακεντρεχή σχόλια, οι οπαδοί της Κάλλας την είχαν στο στόχαστρό τους – στην πρεμιέρα της «Νόρμα» το 1981 στην αίθουσα της Μετ υποδέχθηκαν την ερμηνεία της στην άρια «Κάστα Ντίβα» με φωνές, κοροϊδίες και επιφωνήματα «Μπράβο, Κάλλας». Παρά την εμμονή της με τα πρωτεία (ένα απροσχεδίαστο σόλο του Παβαρότι στην αυλαία μιας παράστασης το 1979 την έκανε να βρίσει on camera), η Σκότο ανήκε στους καλλιτέχνες που αντιλαμβάνονταν τα όριά τους, όπως και τα στάδια της σταδιοδρομίας τους. Εγκαταλείποντας την ενεργό δράση το 1987 έγινε σκηνοθέτρια της όπερας, δημιούργησε ακαδημίες στην Ιταλία και τη Νέα Υόρκη, καθοδήγησε σταρ της επόμενης γενιάς όπως η Ρενέ Φλέμινγκ, η Αννα Νετρέμπκο και η Ντέμπορα Βόιτ. Η οπτική από την άλλη πλευρά της σκηνής την έκανε πιο διαλλακτική: «Εχεις μεγαλύτερη ευθύνη, ευθύνη για όλους, είναι άλλη ματιά». Προσαρμοζόμενη κάθε φορά στα νέα δεδομένα, η Ρενάτα Σκότο απόλαυσε το επάγγελμά της ως το τέλος. «Μου αρέσει να ζω στο παρόν» έλεγε το 2007. «Φυσικά και ξαναβλέπω τα DVD μου, κάθε λεπτό της καριέρας μου το ευχαριστήθηκα. Τώρα όμως ζω με τους νέους τραγουδιστές».