Στην πολιτική και στη δημόσια ζωή ο ανθρωπομορφισμός είναι αναπόφευκτος. Αν πεις τη λέξη «καπιταλισμός», το κοινό δεν θα ενδιαφερθεί ή αυτοί που θα στρέψουν το κεφάλι είναι όσοι και όσες ανήκουν σε πολύ συγκεκριμένο χώρο (στο ΚΚΕ και στην Ακρα Αριστερά). Αν όμως φωνάξεις ο τάδε ή ο δείνα, αν ονοματίσεις και φωτογραφίσεις πρόσωπα, τότε αποκτάς πρόσβαση στο εθνικό ακροατήριο. Τα αφηρημένα συστήματα και οι ανώνυμες δυνάμεις που παρουσιάζονται στα ιδεολογικά κείμενα δεν ερεθίζουν, δεν προκαλούν συναισθήματα, ούτε κινητοποιούν το θυμικό των περισσοτέρων. Είναι έννοιες χωρίς ζωή, φόρμες χωρίς κίνηση, ανεικονικοί συλλογισμοί σε έναν πολιτισμό εικονολατρών.
Ισχύει το ίδιο και εντονότερα μάλιστα με τη δικαιοσύνη και την κάθαρση. Χωρίς ανθρωπομορφικές παραστάσεις του κακού δεν μπορεί να παιχτεί το πολιτικό παιχνίδι με όλη του την τελετουργική σκληρότητα. Γι’ αυτό και τα ονόματα εμπλεκομένων ή «ενόχων» στα πρωτοσέλιδα είναι συνταγή κάποιας εμπορικότητας. Γι’ αυτόν τον λόγο και στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ η, πρωτοπόρα στην ανθρωπομορφική πολιτική της καταγγελίας, Ακρα Δεξιά μιλάει εδώ και έναν αιώνα για τους διαφόρους Ρότσιλντ ή τώρα για τον Σόρος.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
