Η ποιήτρια του καθημερινού λόγου

Λουίζ Γκλικ(22 Aπριλίου 1943 – 13 Οκτωβρίου 2023)

Οταν ήταν 6 ετών η Λουίζ Γκλικ έμενε ξάγρυπνη τα βράδια σε έναν διάλογο με τον εαυτό της προσπαθώντας να αποφασίσει ποιο είναι το καλύτερο ποίημα στον κόσμο. Το μικρό κορίτσι από τη Νέα Υόρκη ήταν προορισμένο να μεγαλώσει, να παλέψει στην εφηβεία της με τη νευρική ανορεξία, να γίνει η ίδια ποιήτρια που σταδιακά ξέφυγε από τη δουλειά γραμματέως, έγινε γνωστή και δημοφιλής στο αμερικανικό κοινό. Παρά τη δημοτικότητά της, η γραφή της Γκλικ δεν ήταν απαραίτητα εύκολη. Εμοιαζε ίσως έτσι γιατί η γλώσσα της ήταν ευθεία, απέριττη, πολύ κοντά στην καθομιλουμένη. Πρότυπά της όμως ήταν η εξομολογητική ποίηση του Τζον Μπέριμαν, του Ρόμπερτ Λόουελ και της Σίλβια Πλαθ και η ίδια πάντοτε απέφευγε όσους είχαν κλίση στην εντυπωσιοθηρία, «τους ποιητές των σταδίων, τους ποιητές που μιλούσαν στον εαυτό τους», όπως έλεγε. Η απλότητα, το χιούμορ, η ακρίβεια, η σύνδεση του προσωπικού με το κοινωνικό στοιχείο, του καθολικού με το ατομικό, τα θέματα της οικογένειας, της θνητότητας, της απώλειας καθιστούσαν το έργο της προσβάσιμο στο ευρύ κοινό. Ηταν μια συνθήκη που της προξενούσε άγχος: «Ωραία, θα γίνω σαν τον Λονγκφέλοου» έλεγε, παρομοιάζοντας τον εαυτό της με τον διάσημο ποιητή του 19ου αιώνα, «εύκολα κατανοητή, εύκολα αρεστή, νερωμένη εμπειρία για τους πολλούς». Αν και αρχικά η ιδέα να γίνει «διδάσκουσα ποιήτρια» δεν την ενθουσίαζε, στην πορεία βρήκε τη διδασκαλία της λογοτεχνίας και της δημιουργικής γραφής στο Κολέγιο Γκόνταρντ, το Γέιλ, το Στάνφορντ όχι μόνο απολαυστική εργασία αλλά και έμπνευση για το έργο της. Το Εθνικό Βραβείο Βιβλίου, το Βραβείο Πούλιτζερ, το Εθνικό Μετάλλιο Ανθρωπιστικών Σπουδών και πλήθος άλλων τιμών είχαν ως επιστέγασμά τους το Νομπέλ Λογοτεχνίας του 2020 κάνοντάς την τη μόνη αμερικανίδα ποιήτρια μετά τον (γεννημένο στη Ρωσία) Γιόζεφ Μπρόντσκι και τον (πολιτογραφημένο Βρετανό) Τ. Σ. Ελιοτ που απέσπασε την κορυφαία διάκριση.