Η μητέρα του μίνι

Μέρι Κουάντ(11 Φεβρουαρίου 1930 – 13 Απριλίου 2023)

Ολα άρχισαν σε μια μπουτίκ με το (τετριμμένο, σήμερα) όνομα Bazaar, στην Κινγκς Ρόουντ του Λονδίνου το 1955. «Ντυνόμασταν με μια σούπα από ρούχα και αξεσουάρ» θα έγραφε αργότερα η Μέρι Κουάντ για την εποχή που με τον εκκεντρικό σύντροφο και λίαν συντόμως σύζυγό της Αλεξάντερ Πλάνκετ Γκριν άνοιγαν ένα κατάστημα όπου η τζαζ ήταν μόνιμο μουσικό χαλί και οι πελάτες περνούσαν τόσο για κουβεντολόι όσο και για αγορές. Συνθετικά υλικά, πλαστικά αδιάβροχα, στενά παντελόνια, κάλτσες ως το γόνατο, φανταχτερά κοσμήματα, μπερέδες και τελευταία, αλλά διόλου έσχατη, η θρυλική μίνι φούστα σημάδεψαν το Λονδίνο των mods και εκτόπισαν το μεταπολεμικό στυλ του Κριστιάν Ντιόρ. Σε βάθος δεκαετίας η Μέρι Κουάντ είχε εξελιχθεί σε παγκόσμιο brand με παραρτήματα ανά τον κόσμο και πωλήσεις 20 εκατομμυρίων δολαρίων. Στις ΗΠΑ επευφημούνταν από πλήθη και χρειαζόταν αστυνομική προστασία, στο Ηνωμένο Βασίλειο γινόταν δεκτή στους κόλπους του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας (το 2015 θα χριζόταν ντέιμ). Η τεράστια αυτή επιτυχία συμβάδιζε με το κλίμα της εποχής – με μια τάση ανανέωσης και απελευθέρωσης από τις συμβατικότητες, με «ένα κάτι στον αέρα» το οποίο ο καλός designer οφείλει να ψυχανεμίζεται, όπως έλεγε η ίδια πολλά χρόνια αργότερα. «Είναι αδιανόητο στον καιρό των μηχανών να φτιάχνουμε ακόμη τα ρούχα με το χέρι» σημείωνε το 1967. «Η ακραία μόδα πρέπει να είναι πολύ-πολύ φθηνή. Πρώτον, γιατί μόνο οι νέοι είναι αρκετά τολμηροί ώστε να τη λανσάρουν, δεύτερον, γιατί πάνω τους δείχνει καλύτερα, τρίτον, γιατί αν είναι αρκούντως ακραία δεν πρέπει να διαρκεί». Κράμα ζηλευτής τόλμης, αυτοπεποίθησης και άγνοιας κινδύνου, το στυλ της Μέρι Κουάντ ταυτίστηκε με την ανάδυση μιας ολόκληρης νεανικής κουλτούρας, η οποία γρήγορα διαχύθηκε στην ευρύτερη δυτική κοινωνία για να καταστεί στη συνέχεια προσοδοφόρο καταναλωτικό προϊόν. Οι απαρχές της ωστόσο ανήκαν σε μια κοινή διάθεση αμφισβήτησης των παραδεδομένων που δεν πήγαζε απαραίτητα από την ανάγκη αντιπαράθεσης. Για τη Μέρι Κουάντ, για παράδειγμα, ήταν θέμα διατήρησης της παιδικής ανεμελιάς: «τα παιδιά ήταν ελεύθερα και λογικά, οι ενήλικοι απεχθείς».