Προφανώς η πολιτική ζωή του τόπου μας δεν στερείται αντιφάσεων αυτή την περίοδο. Ισως μάλιστα, με την όλη μέχρι σήμερα πορεία του, ο Αλέξης Τσίπρας θα μπορούσε να διεκδικήσει από τον Ανδρέα Παπανδρέου τον χαρακτηρισμό «ο Μέγας Αντιφατικός», τον οποίο απέδιδε στον ιδρυτή του ΠαΣοΚ ένας δημοσιογράφος της παλιάς «Ελευθεροτυπίας». Πράγματι…
Ο πιο λαϊκιστής και δημαγωγός πολιτικός που ανέδειξε ίσως ποτέ ο δημόσιος βίος της χώρας, ο κατ’ εξοχήν ειδικός στο χάιδεμα των αφτιών, που έσπευδε να υπερθεματίσει και στην πιο παράλογη αξίωση εφόσον αυτή διέθετε ισχυρό λαϊκό έρεισμα, χάραξε στο λεγόμενο εθνικό ζήτημα μια πολιτική γραμμή με τα 2/3 της κοινωνίας εναντίον του… Ο άνθρωπος που συναλλασσόταν και συναλλάσσεται μόνο με το εφήμερο και το ευάκουστο προχώρησε σε μια διεθνοπολιτική επιλογή με μακροπρόθεσμες αναμφίβολα συνέπειες: Μια διεθνή Συμφωνία, η οποία έχει τεράστιο για τον ίδιο πολιτικό κόστος, πλην όμως – όπως πολλοί ειδικοί τουλάχιστον πιστεύουν – υπαγορευόταν από το μακροπρόθεσμο εθνικό συμφέρον… Αυτός που οδήγησε το ριζοσπαστικό κίνημα αλλαγής, του οποίου ηγείτο, σε μια ακραία κίνηση πολιτικής συναλλαγής και καιροσκοπισμού – κίνηση ικανή να του διασφαλίσει Νομπέλ, όχι ειρήνης αλλά, εφόσον υπήρχε, πολιτικού τυχοδιωκτισμού – επιλέγοντας ως συγκυβερνήτη τον εκφραστή του πιο χυδαίου και ψεκασμένου λόγου που έχει ποτέ αρθρωθεί στον εθνικό δημόσιο βίο, αποκήρυξε και συμμαχίες και καιροσκοπισμούς και τη μέχρι σήμερα διαδρομή του… (Ενδεχομένως κάνοντας, στο εσωτερικό πεδίο, τυχοδιωκτικές κινήσεις άλλου είδους.) Αυτός, δε, που δημιούργησε παρακρατικό και παραδικαστικό μηχανισμό για δίωξη των πολιτικών του αντιπάλων – ή, έστω, για δημιουργία εις βάρος τους εντυπώσεων – δρομολόγησε μια κίνηση, η «βελτιστοποίηση» των συνεπειών της οποίας θα προϋπέθετε την ευρύτερη δυνατή εθνική συνεννόηση.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
