Κάθε μέρα διαπιστώνουμε πως ζούμε σε έναν πολύ διαφορετικό κόσμο από αυτόν μέχρι πριν από μια δεκαετία. Κάποια τελευταία δείγματα αυτών των αλλαγών: οι κυβερνήσεις Γαλλίας και Ιταλίας ανταλλάσσουν σκληρά λόγια, ο Σαλβίνι μόνο που δεν βρίζει σκαιά τον Μακρόν, ενώ ο Λουίτζι Ντι Μάιο των Πέντε Αστέρων συναντιέται με αντιπροσωπεία των Κίτρινων Γιλέκων εκφράζοντας τον θαυμασμό του. Στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, το σχίσμα στο πολιτικό σύστημα μεγαλώνει μέρα με τη μέρα, ενώ στο Δημοκρατικό Κόμμα έχουν αποκτήσει βάρος οι φωνές που προωθούν μια προωθημένη κοινωνική και περιβαλλοντική ατζέντα! Την ίδια στιγμή αποκτούν μεγαλύτερα και πιο επιθετικά ακροατήρια οι οπαδοί της λευκής υπεροχής, όσοι δεν κρύβουν τις ρατσιστικές τους διαθέσεις και οι εστίες μιας αντιφιλελεύθερης συντηρητικής Επανάστασης.
Ενας γάλλος ιστορικός της πολιτικής, ο Πασκάλ Ορί, προσεγγίζει όλες αυτές τις μεταβολές βλέποντας μια διαδοχή εποχών. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, λέει, περάσαμε από μια προοδευτική εποχή (έως τη δεκαετία του ’70) σε μια φιλελεύθερη εποχή (μέχρι το 2010) και τώρα βρισκόμαστε στην εποχή του λαϊκισμού. Προφανώς, ο συγκεκριμένος μελετητής έχει κατά νου ορισμένες διεθνείς τάσεις και τους κυρίαρχους τόνους στη δημόσια κουλτούρα σε κάποιες χώρες. Σε αντίθεση όμως με άλλους θεωρητικούς που διακρίνουν έναν δεξιό από έναν αριστερό λαϊκισμό, ο Ορί διακινδυνεύει την υπόθεση ότι ο λαϊκισμός είναι ως προς την ουσία του ριζοσπαστικά δεξιός: είναι, για την ακρίβεια, ένας δεξιός ριζοσπαστισμός εκφρασμένος με ένα στυλ ριζοσπαστικής Αριστεράς. Με αυτή την έννοια – την οποία άλλοι, όπως είπαμε, την αμφισβητούν – ο Ορί φαίνεται να πιστεύει πως η κινηματική πολιτική που βασίζεται στην ιδέα της αναμέτρησης ανάμεσα στις ελίτ και στον λαό οδεύει, αργά ή γρήγορα, στον εθνικισμό και στην υιοθέτηση του σκληρού «ταυτοτικού» λόγου. Ο Ορί ανατρέχει πίσω στο παράδειγμα του Μουσολίνι, που ξεκίνησε ως ηγέτης της πιο αριστερής πτέρυγας του ιταλικού σοσιαλισμού για να μεταβληθεί σε ιδρυτή του φασισμού μέσα σε ελάχιστο διάστημα. Το κλειδί γι’ αυτή τη μεταμόρφωση ήταν κυρίως ο εναγκαλισμός του εθνικισμού και φυσικά η ροπή προς μια αυταρχική και περιφρονητική για θεσμικά και διαδικαστικά εμπόδια πολιτική.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
