Η ρομαντική αντίληψη του καλλιτέχνη ως διαμορφωτή κοινωνικής συνείδησης πέρασε από τον 19ο στον 20ό αιώνα με τρία κινήματα που έμειναν γνωστά ως «Ιστορικές Πρωτοπορίες». Αυτοαποκαλούνταν «κινήματα» (και όχι ρεύματα, τεχνοτροπίες, τάσεις) επειδή οι ρήξεις που πρότειναν δεν ήταν μορφολογικές ή τεχνοτροπικές, αλλά κοινωνικές ως στάσεις ζωής: σαν να ήταν πολιτικοί σχηματισμοί, με πειθαρχία των μελών, χαρισματικούς ηγέτες και δημόσιες διακηρύξεις αρχών που έπρεπε να διέπουν όχι μόνον το στυλ της τέχνης αλλά το στυλ του βίου συνολικά.
Οι Φουτουριστές με το μανιφέστο που συνέταξε ο Μαρινέτι το 1909 απομυθοποιούν την Iστορία και μυθοποιούν την τεχνολογία, προπάντων, της ταχύτητας: «Eνα αγωνιστικό αυτοκίνητο που κορνάρει και περνάει με ιλιγγιώδη ταχύτητα είναι πιο ωραίο από τη Νίκη της Σαμοθράκης». «Θα καταστρέψουμε τα μουσεία, τις βιβλιοθήκες, τις ακαδημίες όλων των ειδών, θα πολεμήσουμε την ηθικοκρατία, τον φεμινισμό…».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
