Ως καχεκτικό – ή με άλλους χαρακτηρισμούς, επίσης δηλωτικούς εύτρωτης φύσης – περιγράφεται συνήθως το δημοκρατικό μας πολίτευμα της προ της Μεταπολίτευσης περιόδου. Αντίθετα τώρα, που λήγει η περιπέτεια της συριζανέλειας διακυβέρνησης, η έμφαση ίσως πρέπει να δοθεί στην ανθεκτικότητα της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας, η οποία βγαίνει ενισχυμένη(!) από την περιπέτεια αυτή. Ενισχυμένη όχι με την έννοια πως δεν είχε τραύματα ή, έστω, αμυχές, αλλά επειδή «και αυτό το άντεξε».
Βέβαια η δημόσια τηλεόραση και γενικότερα οι συντηρούμενοι από το κράτος γνωμοδιαμορφωτικοί μηχανισμοί μεταβλήθηκαν σε θλιβερά κυβερνητικά φερέφωνα, κάτι σαν ηλεκτρονικές εκδοχές της «Πράβντας», ωστόσο δεν ευδοκίμησε το εγχείρημα για εγκαθίδρυση επικοινωνιακού ολιγοπωλίου… Καταβλήθηκαν – μήτε καν συγκαλυπτόμενες – προσπάθειες ποδηγέτησης της Δικαιοσύνης, αλλά μόνο σε κάποιον βαθμό τελεσφόρησαν… Υπήρξαν απειλές για τις πολιτικές ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά παρέμειναν περισσότερο σε ρητορικό επίπεδο. Και τώρα ο τόπος μπαίνει στη φάση των λαϊκών ετυμηγοριών. Για την άψογη διεξαγωγή των οποίων δικαιολογείται ανησυχία, αλλά όχι πανικός.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
