«Βλέπει κανείς πόσο από χρόνο σε χρόνο μεγαλώνει η έλξη αυτού του κλασικού θεάτρου. Η κίνηση του πλήθους προς αυτό, η πυκνή ένταση του δέους που βλέπεις στα πρόσωπα των θεατών όσο η τραγωδία προχωρεί στην κάθαρσή της, η μυστική λειτουργία που τελείται ανάμεσα στους υποκριτές, στην υψηλή ποίηση του πάθους και στον λαό των Ελλήνων και των ξένων που παρακολουθούν τις παραστάσεις είναι μία απ’ τις πιο ελπιδοφόρες εμπειρίες του σημερινού ανθρώπου. Μαθαίνουμε, για άλλη μια φορά, πως πέρα απ’ τα πάθη και τις συμφορές και τα αισθήματα των ανθρώπων, πέραν απ’ τη γόνιμη αίσθηση του εφήμερου που παρακολουθεί τα έργα τους και τις προθέσεις τους, υπάρχει μια αιωνιότητα, η μόνη ίσως. Αυτή που βεβαιώνει τη διάρκειά της ανεξάρτητα απ’ τα γεγονότα που ανιστορεί, ανεξάρτητα απ’ τις καταστάσεις και τις εποχές: η ποίηση των ανθρώπων».
Εξήντα σχεδόν χρόνια πριν, το 1965, ο Ηλίας Βενέζης εντόπιζε στο «Βήμα» τη σημασία της συστηματικής αναβίωσης της αρχαίας τραγωδίας με αφορμή τον νέο τότε θεσμό του Φεστιβάλ Επιδαύρου (το οποίο συμπλήρωνε μία δεκαετία ζωής) και κατέγραφε ορισμένες διαπιστώσεις για την απήχησή της στην κοινωνία του 20ού αιώνα. Δεν απέχουν πολύ από ανάλογες σκέψεις που διατυπώνονται και σήμερα.
Ενα θεατρικό είδος το οποίο διαμορφώθηκε σε αξιακές συνθήκες ριζικά διαφορετικές από τις σύγχρονες, ως θρησκευτικό δρώμενο, διατύπωση πολιτικής ταυτότητας ή έκφραση λαϊκής ψυχαγωγίας, εξακολουθεί να έλκει τους σύγχρονους δημιουργούς, να συγκινεί χιλιάδες θεατές, να συζητείται ποικιλοτρόπως, να παραμένει ανοικτό σε ερμηνείες και προσαρμογές. Τι είναι αυτό που καθιστά τα έργα του αττικού δράματος προσβάσιμα, οικεία, γοητευτικά είκοσι έξι αιώνες μετά τη συγγραφή τους;
Πέρα από την ιστορική αντήχηση, την εικόνα μιας ζωής του παρελθόντος, από το αρχαίο θέατρο αναδύεται μια ισχυρή δυναμική – ερωτήματα υπαρξιακά, φιλοσοφικά, κοινωνικά, αισθητικά, αλλά και ποιητικά, σκηνικά, δραματουργικά. Μνημείο, αλλά και ζωντανός οργανισμός ταυτόχρονα, εργαλείο μύησης του κοινού στο μυστήριο που τη χαρακτηρίζει, διερεύνηση της πολιτικής, της ιστορίας και της ανθρώπινης φύσης, η αρχαία τραγωδία διατηρεί αναλλοίωτο έναν πυρήνα προβληματισμών επίκαιρων στο διηνεκές.
