Στα διεθνή πολιτικά ζητήματα o κανόνας είναι η επιλεκτική αλληλεγγύη και οι άνισα κατανεμημένες συμπάθειες. Η πολιτική, το ξέρουμε καλά, είναι πεδίο ανταγωνιστικών ταυτίσεων και άγριων προκαταλήψεων από τις οποίες ουδείς μπορεί να απαλλαγεί εύκολα και δίχως κάποιο κόστος. Ας το παραδεχθούμε: το θύμα που μας καίει πρωτίστως είναι το «δικό μας» θύμα. Οι κοντινοί, αυτοί που νιώθουμε πως τους δυναστεύει ή τους βασανίζει ο «κοινός εχθρός». Ομως, κακά τα ψέματα, θα έπρεπε να έχουμε λίγα βήματα προόδου σε σχέση με τους απλουστευτικούς διχασμούς και τα ασπρόμαυρα πλάνα των εποχών όπου τα στρατόπεδα είχαν ευκρίνεια και οι συλλογισμοί πολλών ήταν, αντιστοίχως, μπετόν αρμέ.
Κάνω αυτές τις σκέψεις καθώς είναι ζεστή ακόμα η σοκαριστική είδηση για την καταδίκη της ιρανής ακτιβίστριας των δικαιωμάτων και δικηγόρου Νασρίν Σοτουντέχ σε 33 χρόνια φυλάκιση και 148 μαστιγώματα! Θυμήθηκα ξανά τον περυσινό θάνατο από απεργία πείνας 60 ημερών ενός άλλου «εχθρού» της ιρανικής Ισλαμικής Δημοκρατίας, του Βαχίντ Σαγιάντι Νασίρ. Αυτές είναι περιπτώσεις που μπόρεσαν να βγουν στο φως αφού υπήρξαν διεθνείς αντιδράσεις και στην περίπτωση της Νασρίν Σοτουντέχ έχουμε τώρα τη σαφή καταδίκη από την εκπρόσωπο της ΕΕ.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
