Η γενιά η οποία ήρθε στον κόσμο από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του 1980 ονομάστηκε Generation X (τέκνα των baby boomers) και τα «παιδιά» της, ενηλικιωμένα γύρω στην αυγή της τρίτης χιλιετίας (εξού και millennials), υπάγονται σε αλληλοσχετιζόμενες ετικέτες: διεθνοποίηση και ανοδική φορά της ατομικής ανεξαρτησίας στο οικονομικό ή στο οικογενειακό επίπεδο, εμπλοκή με τους υπολογιστές και το Διαδίκτυο, εξάπλωση της ανεργίας και των εργασιακών κρίσεων, συνδυασμός της νωθρότητας με τη μοναχικότητα και τη μελαγχολία και επίμονη αναζήτηση της ταυτότητας και του ανήκειν. Για να καταλάβουμε τι σημαίνουν αυτά στο επίπεδο της σύγχρονης ελληνικής πεζογραφίας, θα μείνω σε δύο συγγραφείς των οποίων τα βιβλία αποτυπώνουν με ιδιαιτέρως χαρακτηριστικό και έκτυπο τρόπο το κλίμα των millennials, όπως τουλάχιστον τα έχω παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια στο «Βήμα της Κυριακής».
Με τοπία τα οποία καλύπτουν ολόκληρο τον πλανήτη (από την Πενσιλβάνια και τη Βόρεια Θάλασσα ώς τη Μεσόγειο και την Ιαπωνία), ο Γιάννης Μπαλαμπανίδης, που έχει γεννηθεί το 1980 και είναι πολιτικός επιστήμονας με πολυσχολιασμένο ερευνητικό έργο, πλέκει στη συλλογή διηγημάτων του Largo (2020) μια σειρά ετερογενών ιστοριών: ιστορίες που επιζητούν την ενότητα μέσα στη διαφορά. Τα διηγήματα του Μπαλαμπανίδη δίνουν προτεραιότητα στον χρόνο και στη μνήμη, προβάλλουν τον έρωτα, τη μοναξιά και τον θάνατο ή θρηνούν για τις πολλαπλές απώλειες που επιφέρουν οι εργασιακές μεταβολές, συνομιλώντας εκ παραλλήλου με ποικίλα λογοτεχνικά είδη: επιστημονική φαντασία και φανταστικό ή παράδοξο, σε κράματα ρεαλισμού, παραμυθητικής αφήγησης και μαγικού ρεαλισμού. Επίσης, παραπομπές σε κόμικς και σε τηλεοπτικές σειρές, που αιφνιδίως στρέφουν το βλέμμα στη Γένεσι, στον Στράβωνα και στον Ρόμπερτ Μούζιλ.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
