Με επίκεντρο αρχικά τις βουλευτικές εκλογές του 2012, αλλά και του 2015, πολλοί αναρωτήθηκαν τι ήταν εκείνο που προκάλεσε την εκλογική άνοδο των κομμάτων που δήλωναν πολέμιοι του «συστήματος» ή/και του «κατεστημένου». Γιατί το ελληνικό κομματικό σύστημα μετατράπηκε σε ένα «εργαστήριο» έκφρασης της πολιτικής διαμαρτυρίας, η οποία διέθετε μια ιδεολογικά πολυποίκιλη χροιά όσον αφορά τα πεδία προέλευσής της. Διατυπώθηκαν διάφορες εξηγήσεις για την εναντιωματική (oppositional) ανακατεύθυνση του κομματικού συστήματος, στο επίκεντρο των οποίων βρισκόταν το ζήτημα της οικονομικής κρίσης.
Η κρίση θεωρήθηκε σημείο εκκίνησης για την έκφραση των διαθέσεων διαμαρτυρίας, καταγγελίας, έως και τιμωρίας, απέναντι στους κρατούντες της εγχώριας και της ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής από τις οποίες διακατεχόταν ένα σημαντικό μέρος των εκλογέων, με αρκετά κόμματα να λειτουργούν ως μέσα διαχείρισης (επίτασης, δικαίωσης, εργαλειοποίησης) αυτών των διαθέσεων. Η πόλωση γύρω από μια νέα σχάση, τη διαίρεση «μνημόνιο – αντιμνημόνιο», αποτελούσε τον κοινό παρονομαστή των ερμηνειών της συμπεριφοράς των εκλογέων από το 2010-2012 και μετά. Ξέρουμε ότι οι διαιρετικές τομές παραδοσιακά αντλούν από βαθιές και με διάρκεια ιστορικές συγκρούσεις, ενώ η τομή «μνημόνιο – αντιμνημόνιο» αποτελούσε την αποτύπωση μιας βαθιάς πόλωσης που αναδείχθηκε μεσούσης της κρίσης και είχε εκ των πραγμάτων εφήμερα χαρακτηριστικά.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
