Η προσδοκία της Ανάστασης απαντάται σε όλες τις κουλτούρες με τη μία ή την άλλη μορφή (του μύθου, της αφήγησης κ.λπ). Από τη βαθιά αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Υπάρχει και επιβιώνει ως παρηγορητική υπέρβαση της τραγικότητας της ανθρώπινης φύσης. Και όπως γράφει ο J. Gray στο πρόσφατο βιβλίο του «Seven types of atheism» («Επτά τύποι αθεϊσμού», Allen Lane, 2018), ακόμη και οι επίγειες, κοσμικές θρησκείες άνευ θεών εμπεριέχουν την προσδοκία κάποιας Ανάστασης – είτε ως απελευθέρωση από δεσμά, είτε με τη μορφή της επίκλησης της προόδου, ορθολογισμού, διαφωτισμού, ουτοπίας κ.ά. Με άλλα λόγια, ο φόβος του θανάτου, η απειλή του χρόνου, που ορίζουν την ανθρώπινη τραγικότητα, παράγουν και αναπαράγουν την προσδοκία της Ανάστασης.
Ωστόσο η γεωγραφική περιοχή που έντονα παράγει την προσδοκία (ή μύθο) αυτή, της Ανάστασης, είναι αυτή της Μεσογείου από τη μια άκρη ως την άλλη. Αν και περισσότερο στο ανατολικό της άκρο. Την παράγει και συντηρεί όπως όλες οι δημοσκοπικές καταγραφές το δείχνουν. Η Ελλάδα σήμερα είναι π.χ. από τις χώρες με την υψηλότερη θρησκευτικότητα, την ακράδαντη πίστη στην ύπαρξη του Θεού, στη μεταθανάτια ζωή και τελικά στην Ανάσταση.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
