Επετειακά και επίκαιρα

Τέτοιες ημέρες πριν από εννέα χρόνια (Μάιος 2010) η Ελλάδα, χρεοκοπημένη ουσιαστικά, αποκομμένη από τις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές, δέχθηκε σαν φιλί ζωής τον δανεισμό της από τους ευρωπαίους εταίρους της. Ετσι απέφυγαν και εκείνοι τον συστημικό κίνδυνο που θα μπορούσε, ενδεχομένως, ν’ απειλήσει σε κάποιον βαθμό το ευρώ και τις δικές τους οικονομίες, αν άφηναν την Ελλάδα να καταρρεύσει. Μαζί με το δάνειο συμφωνήθηκαν (μνημόνιο) όροι και κανόνες για τη δημοσιονομική προσαρμογή ύστερα από τα τεράστια ελλείμματα που άφησε η κυβέρνηση της ΝΔ (2004-09), εξαιτίας των οποίων είχε καταστεί αναξιόχρεη η Ελλάδα. Καθώς επίσης και οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις στο κράτος και στην οικονομία. Την ίδια περίπου τύχη με την Ελλάδα είχαν και οι Ιρλανδία, Πορτογαλία, Κύπρος, που δανειζόμενες ανέλαβαν να εφαρμόσουν τα ίδια και εκείνες (μνημόνια). Ολες οι χώρες αυτές χτυπήθηκαν, με πρώτη ως πιο αδύναμη την Ελλάδα, από τη μεγάλη οικονομική κρίση που ξεκίνησε το 2007 από τις τράπεζες των ΗΠΑ και πέρασε στην Ευρώπη.

Ολες οι άλλες χώρες «έστρωσαν» μέσα σε 2-3 χρόνια και προχωρούν υπό ομαλές συνθήκες σε αναπτυξιακή πορεία. Γιατί εκεί οι πολιτικές ηγεσίες, καθώς και οι κοινωνικές, οικονομικές κ.ά., συνεργάστηκαν, σε μεγάλο βαθμό με αίσθηση εθνικής ευθύνης, σχηματίζοντας συμμαχικές κυβερνήσεις ή στηρίζοντας τις υπάρχουσες κυβερνήσεις. Εδώ δυστυχώς συνέβη το αντίθετο. Η κυβέρνηση του ΠαΣοΚ, που παρέλαβε τη «βόμβα» που άφησε η ΝΔ, αντιμετώπισε μια δεξιά και «αριστερή» αντιπολίτευση, με ηγεσίες κατώτερες των εθνικών εκείνων περιστάσεων. Αλλά και ένα οικονομικό και εκδοτικό κυρίαρχο σύστημα που δεν εννοούσαν το μεν πρώτο να υποστεί και την ελάχιστη «θυσία» χάριν της σωτηρίας της πατρίδας, το δε δεύτερο συνέχισε να χειραγωγεί την κοινωνία και να εκμεταλλεύεται τη δυσφορία των απλών ανθρώπων που καλούνταν να υποστούν θυσίες που ανήκαν σε άλλους περισσότερο και για τις οποίες σε κάθε περίπτωση δεν αισθάνονταν αυτοί υπεύθυνοι.