Πλησιάζουμε στις εκλογές. Ερχεται πάλι με φόρα καταπάνω μας ο χειρότερος εαυτός μας, αλλά αυτό δεν δείχνει να ανησυχεί κανέναν. Νομίζουμε πως κάποια στιγμή θα πατήσουμε το κουμπί και ως διά μαγείας θα ξαναγίνουμε φυσιολογικοί. Δηλαδή νοήμονες διαφωνούντες. Πιστεύουμε πως καταπίνοντας σαράντα τσιγάρα την ημέρα όποτε θέλουμε το κόβουμε και αποχαιρετάμε τη νικοτίνη από το αίμα μας. Οτι δεν θα μας επιστραφούν ποτέ η χολή και το δηλητήριο. Οτι δεν θα λογοδοτήσουμε – ή τουλάχιστον δεν θα πληρώσουμε άσχημα ως κοινωνία – την απαξίωση του δημόσιου διαλόγου και της ελεύθερης έκφρασης αφού πρώτα την πετάξαμε στη λάσπη, ώστε κάποιοι να τη θεωρούν μέρος του προβλήματος πια και να επενδύουν σε αυτό το ολοκληρωτικό ξενέρωμα οποιασδήποτε κουβέντας από οποιονδήποτε.
Νομίζουμε πως όσο πιο αιχμηρές φράσεις, όσο περισσότερες βρισιές και όσο περισσότερες δολοφονίες χαρακτήρων καταφέρουμε, τόσο καλύτερη υπηρεσία προσφέρουμε στην όποια ιδεολογία μας. Θα πάρουμε τα πρόσκαιρα like και τα μπράβο για την τόλμη μας από τους ομοϊδεάτες τιμητές του πληκτρολογίου και, το χειρότερο, θα έχουμε την απόλυτη ψευδαίσθηση πως πήραμε θέση, δεν κρυφτήκαμε, χτυπήσαμε άγρια και πονέσαμε με λίγα ανέξοδα οργίλα posts τους εχθρούς.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
