Στο μείζον βιβλίο του The Life and Death of Democracy ο Αυστραλός Τζον Κιν, ένας από τους σημαντικότερους σημερινούς πολιτικούς θεωρητικούς, εντοπίζει στη διαδρομή του δημοκρατικού πολιτεύματος τρεις περιόδους τις οποίες συνδέει με τρεις διακριτούς θεσμούς. Η αρχαία δημοκρατία ήταν η δημοκρατία των συνελεύσεων, της άμεσης σύγκλησης του πολιτικού σώματος και της λήψης αποφάσεων κατόπιν διαλόγου ενώπιόν του. Η νεότερη δημοκρατία είναι αυτή της αντιπροσωπευτικής διακυβέρνησης που προκύπτει από ελεύθερες εκλογές με καθολική ψηφοφορία. Η σύγχρονη δημοκρατία είναι εκείνη όπου οι ήδη υπάρχοντες θεσμοί των κοινοβουλίων, των εκπροσώπων, των κομμάτων συμπληρώνονται από τη θέσπιση των ανεξάρτητων αρχών που λειτουργούν ως πρόσθετη βαθμίδα ελέγχου της εξουσίας. Μία από τις επιδιώξεις του Κιν είναι να υπογραμμίσει πως το δημοκρατικό πολίτευμα δεν εξαντλείται στις εκλογές, ανεξάρτητα από το ότι αποτελούν τον κατεξοχήν συμβολικό θεσμό του. Και η δική του ιστορία ωστόσο δεν αποφεύγει να τονίσει κομβικές εκλογικές στιγμές – οι οποίες ενίοτε δεν είναι αυτές που θα περίμενε ο αναγνώστης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι εκλογές για την τοπική βουλή της Βικτόρια στην Αυστραλία το 1856: πρόκειται για τις πρώτες που διεξήχθησαν με την τελειοποιημένη μορφή της μυστικής ψηφοφορίας που γνωρίζουμε σήμερα – με εκλογικούς αντιπροσώπους, κατάλογο ψηφοφόρων, ψηφοδέλτια τυπωμένα από το κράτος, παραβάν και κάλπες. Με την υιοθέτηση του αυστραλιανού συστήματος από τη Μεγάλη Βρετανία (1872) και διάφορες Πολιτείες των ΗΠΑ (1888) εισερχόμαστε ουσιαστικά στη σύγχρονη επικράτεια της εκλογικής διαδικασίας.

Πέραν όμως των θεσμικά καθοριστικών περιστάσεων η ιστορία της δημοκρατίας ορίζεται και από περιπτώσεις κατά τις οποίες η επιλογή των πολιτών υπήρξε κρίσιμη για την πορεία μιας χώρας – ή και μιας ολόκληρης ηπείρου. Η επικράτηση των Εθνικοσοσιαλιστών του Χίτλερ στις δύο ομοσπονδιακές εκλογές του 1932, αν και δεν προεξοφλούσε την κατάληψη της εξουσίας, υπήρξε το ισχυρότερο έρεισμα για να αναλάβει τη θέση του καγκελαρίου στις 30 Ιανουαρίου 1933. Η νίκη του Φράνκλιν Ρούσβελτ στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές τον Νοέμβριο του 1932 ήταν το προανάκρουσμα της εφαρμογής μιας διακριτής πολιτικής φιλοσοφίας που πέτυχε να βγάλει την Αμερική από την κρίση. Η εκλογή της Μάργκαρετ Θάτσερ το 1979 και του Ρόναλντ Ρέιγκαν το 1980 ήταν το προανάκρουσμα της επικράτησης του νεοφιλελευθερισμού. Και δεν είναι λίγα τα αντίστοιχα παραδείγματα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας: ο θρίαμβος του Ελευθερίου Βενιζέλου το 1910 και η αποκαθήλωσή του το 1920, η «Αλλαγή» του Ανδρέα Παπανδρέου το 1981, οι διπλές εκλογές του 2012 επιβεβαιώνουν ακριβώς τη σημασία των εκλογών όχι μόνο ως απόφασης διακυβέρνησης αλλά και ως αψευδούς δείκτη των ρευμάτων που διαπερνούν μια κοινωνία.