Οι αντιπαραθέσεις που προκάλεσαν πρόσφατα οι κουτοπόνηρα ουδέτερες αναφορές στην ειρήνη, έτσι γενικώς, χωρίς να διευκρινίζεται καν ποιος είναι ο εισβολέας και ποιοι οι αμυνόμενοι, ξανάφεραν στην επικαιρότητα μια συζήτηση που αργά ή γρήγορα ήταν σκόπιμο να γίνει: ποιοι ήταν οι αυθεντικά ειρηνόφιλοι και ποιοι οι ειρηνοκάπηλοι, που πίσω από τη λέξη ειρήνη έκρυβαν άλλες επιδιώξεις και προτεραιότητες. Σε ό,τι αφορά το (σχετικά πρόσφατο) παρελθόν, ιδιαίτερη μνεία πρέπει ίσως να γίνει σε μηχανισμούς που, στο πλαίσιο του Ψυχρού Πολέμου, εκμεταλλεύονταν την αγνή ειρηνοφιλία ορισμένων, προκειμένου να προωθούν τις βλέψεις και τα συμφέροντα ενός από τα δύο στρατόπεδα, το οποίο υπηρετούσαν για ιδεολογικοπολιτικούς ή άλλους λόγους.
Διατηρώ ολοζώντανη την ανάμνηση των Πορειών Ειρήνης από τον Μαραθώνα στην Αθήνα από το 1963 έως το 1966. Δεκαπέντε ετών παιδί, θυμάμαι να ενσωματώνομαι μάλιστα στην πορεία στα τελευταία της έστω χιλιόμετρα. Πρέπει να ήταν η πορεία του 1965. Θυμάμαι πάντως να καταλήγουμε στο Πεδίον του Αρεως υπό τον ήχο τραγουδιών του Θεοδωράκη (τι άλλο;), ενίοτε και με παραλλαγμένους στίχους («Βάρκα στο γιαλό, βάρκα στο γιαλό, θέλουμε ειρήνη και αφοπλισμό», και άλλα τέτοια).
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
