«Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι, αντάμα / προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα» έλεγε στο περίφημο Οι μοιραίοι ο Βάρναλης, το 1922. Κοντά έναν αιώνα μετά, μόλις το θάμα συνέβη, οι «πρώτη φορά Αριστερά» υπερασπιστές των απόκληρων αποδείχθηκαν δόλιοι, χυδαίοι κι άπληστοι, αντάμα. Δόλιοι στο πώς να πάρουν την εξουσία, χυδαίοι ασκώντας την, άπληστοι να την κρατήσουν όσο πάει περισσότερο. Τυχόν αμφιβολίες τις αίρει η ταύτιση όλων με τον κ. Πολάκη.
Με δύο δικτατορίες (Μεταξά και συνταγματαρχών) από το 1922, συν τη γερμανική κατοχή και τον Εμφύλιο ενδιαμέσως, στερήσεις και καταπίεση έστελναν ευλόγως στην Αριστερά κάθε ευαίσθητο νέο. Αλλά, όλως παραδόξως, η ελευθερία και η ευμάρεια που άνθησαν μετά το 1980 δεν αναχαίτισαν αυτή την έφεση. Ομάδες αριστεριστών ή η ΚΝΕ κυριάρχησαν στα πανεπιστήμια κι ενώ τα σπίτια διακοπών συμπλήρωναν την ήδη αθρόα ιδιοκατοίκηση, σουξέ στα γλέντια έμενε το «Πάρ’ το στεφάνι μας, πάρ’ το γεράνι μας, στη Δραπετσώνα εμείς δεν έχουμε ζωή»!
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
