Οταν γίνονται μακριά, καταντάνε μονότονοι οι πόλεμοι, ημερολόγιό μου. Δεν αγωνιάς αν θα χτυπήσουν οι σειρήνες, αν θα βρεις θέση στο καταφύγιο, αν είναι καλά ο γιος, η κόρη, ο πατέρας, η μητέρα, ο αγαπημένος, η αγαπημένη. Δεν ανατριχιάζεις από την ιαχή του πυραύλου, δεν σε ξεκουφαίνει η έκρηξή του, δεν κινδυνεύεις να δεις χέρια, πόδια, μυαλά του διπλανού σου να διαλύονται στον αέρα, δεν φοβάσαι ότι στρίβοντας στη γωνία θα βρεθείς απέναντι σε μπούκα τανκς.
Γεμίζουν οι οθόνες από κτίρια καμένα, διαλυμένα, ανατιναγμένα· από ανήμπορους και τραυματισμένους, από εικόνες τρομερές – εικόνες, εικόνες, εικόνες, και ξανά εικόνες. Περιγραφές, αναλύσεις και ξανά αναλύσεις και περιγραφές – τίποτα δεν αλλάζει στην ησυχία του σαλονιού ή του γραφείου. Και τις χθεσινές εικόνες να έβλεπες, και τις πριν έναν μήνα να προβάλλουν, κανείς δεν θα καταλάβει τη διαφορά.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
