Είσαι στο Παρίσι, ας πούμε· βλέπεις γύρω σου ευρύχωρα βουλεβάρτα, πανύψηλες καστανιές στα ευρύχωρα πεζοδρόμιά τους, τα νερά του Σηκουάνα να κυλούν ήσυχα, μεγαλοπρεπή μέγαρα, ονόματα σε δρόμους, στενά και πλατείες που σου θυμίζουν την «Παναγία των Παρισίων», πανεπιστήμια και εκκλησίες που κουβαλούν πάνω τους την πατίνα αιώνων, πάρκα με λίμνες όπου στις αλέες τους συνταξιούχοι παίζουν pétanque με σιδερένιες βαριές μπάλες – και λες μέσα σου «για μένα έχουν γίνει όλα αυτά, εδώ είμαι, δικά μου είναι».
Ετσι ένιωθα στις αλέες του Πάρκου μας το βράδυ που πήγα να δω τα Plasmata: το θέλω και με θέλει αυτό, εδώ ανήκω. Σε κατέκλυζε η τόση ομορφιά που ξεχυνόταν από τις οθόνες, τα δέντρα, τα άνθη – από το άγαλμα του Κωνσταντίνου ως την αρχή της πλατείας Πρωτομαγιάς.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
