Στην Αθήνα οι πρόσφατες δημοτικές εκλογές φανέρωσαν ενδιαφέρουσες κοινωνικές διεργασίες. Η αποχή και η σχετική αδιαφορία για την πολιτική μάχη είναι μάλλον η σημαντικότερη. Η έμμεση τιμωρία της κυβέρνησης με τον σχηματισμό ενός μεγάλου αντι-δεξιού μετώπου – υπό τον αξιόλογο υποψήφιο του ΠαΣοΚ Χάρη Δούκα – στον δεύτερο γύρο έχει και αυτή τις πολιτικές της σημασίες. Ο καταλύτης όμως της απρόσμενης ήττας του Κώστα Μπακογιάννη (απρόσμενης όχι μόνον λόγω της μεγάλης ισχύος του κόμματός του στην Α΄ Αθηνών αλλά και της πυκνής και χρήσιμης δράσης που ανέπτυξε ως δήμαρχος κατά τη διάρκεια της θητείας του) δεν ήταν άλλος από την πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου. Μια ανεξήγητα πολύπλοκη, αργόσυρτη και αντιφατική διαδικασία που μετουσιώθηκε σε ανοιχτή πληγή της Πρωτεύουσας.
Η ενόχληση και ο «αστικός θυμός» κατά του δημάρχου που προκάλεσε το έργο αυτό πιθανόν να είναι σύμπτωμα βαθύτερης δυσφορίας για την όλο και πιο εμφανή κρίση του υποδείγματος της δημοκρατικής μητρόπολης που βιώνουμε. Από τη στεγαστική κρίση μέχρι τον υπερτουρισμό, τη φθορά των υποδομών και την εντατική ιδιοποίηση του δημόσιου χώρου από τις επιχειρήσεις εστίασης περνώντας από τον εκτοπισμό των παλαιών κατοίκων από τις γειτονιές τους και την αδυναμία ενσωμάτωσης των μεταναστευτικών πληθυσμών σε ολόκληρες συνοικίες του Κέντρου, πολλά είναι εκείνα που ο ψυχισμός μας πρόβαλε πάνω στους παράξενους φοίνικες της πρώτης φάσης του έργου μα και στο πληγωμένο οδόστρωμα και τα ατέρμονα έργα της νέα πεζοδρόμησης.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
