Τους τελευταίους μήνες η κυβερνητική πλειοψηφία βασίζεται στην ευκαιριακή σύμπραξη του σταθερού μείζονος κυβερνητικού εταίρου με κάποιους βουλευτές της διασποράς, ήτοι βουλευτές που αποσκίρτησαν από τα κόμματά τους και επέλεξαν να στηρίξουν την παρούσα κυβέρνηση. Κάποιοι εξ αυτών έχουν ριζικά διαφορετικές ιδεολογικές αναφορές από τον μείζονα κυβερνητικό εταίρο, διαφωνώντας σε βασικά ζητήματα. Ακόμη και σε χυδαία ομοφοβικά σχόλια προβαίνουν, αλλά και πάλι η κυβερνητική πλειοψηφία μένει ατάραχη. Πρωταρχικό μέλημα είναι η παραμονή, για λίγο ακόμη, στην εξουσία. Συμφωνία επί αρχών δεν φαίνεται να υπάρχει.
Κάποιοι από τους επήλυδες αυτούς βουλευτές βιώνουν μια αίσθηση πολιτικής ισχύος και μεγαλείου – ίσως και folie de grandeur. Και επί της ουσίας δεν έχουν άδικο. Είναι πανίσχυροι στον βαθμό που ο καθένας μεμονωμένα διασφαλίζει την ύπαρξη της κυβερνητικής πλειοψηφίας. Ο καθένας τους, δηλαδή, είναι ένας παντοδύναμος «αρνησίκυρος παίκτης» (veto player). Αισθάνεται ότι μπορεί να πει και να κάνει σχεδόν ό,τι θέλει. Ενδεχομένως δε ακόμη και να ζητήσει και να εξασφαλίσει σημαντικά πολιτικά ανταλλάγματα για το σήμερα ή το εγγύς μέλλον. Εύλογο, εφόσον από την άλλη πλευρά έχει καταστεί σαφές ότι το μόνο που ενδιαφέρει είναι η διατήρηση της δεδηλωμένης.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
