Συνήθως όποτε χρησιμοποιούνται οι όροι «πολίτες του μέσου όρου», «άνθρωποι του μέσου όρου» χρησιμοποιούνται με ένα κρυφό πρόσημο υποτίμησης.

Η περίφημη «κοινή γνώμη» έχει φορτωθεί όλα τα δεινά, τόσο σε πολιτικό όσο και σε κοινωνικό αλλά και εθνικό επίπεδο – όπως το ορίζει ο καθένας αυτό το τελευταίο.

Σπάνια θα ακούσεις κάποιον να παραδέχεται τον «μέσο όρο» του. Δεν παραδέχεσαι εύκολα πως δεν ξεχωρίζεις, πως δεν έχεις κάποιον σκοπό που υπερβαίνει τους πολλούς, πως δεν είσαι κάτι ιδιαίτερο πέρα από τη μοναδικότητά σου ως ύπαρξη, κάτι που δεν μπορεί να σου το αφαιρέσει κανένας.

Είναι φορές όμως που θα σκότωνες για να γίνεις ο άνθρωπος του μέσου όρου. Απλά γιατί οτιδήποτε άλλο είναι μοναξιά. Δεν ξέρω αν αξίζει να χωρίζεις από τους ανθρώπους για να κερδίσεις δυο δράμια γνώσης. Το θέμα είναι να έχεις καταλήξει αν έχουμε έρθει σε αυτή τη ζωή για να καταλάβουμε ή για να νιώσουμε. Λένε πως η γνώση είναι δύναμη. Την οποία τι ακριβώς την κάνεις; Ποια είναι η χρηστική αξία της; Αν σε βοηθάει να ενωθείς, πραγματικά είναι δύναμη, αν όχι, σε οδηγεί σε μια ατέλειωτη ακολουθία χωρισμών, σε αποσυντονισμό από την εποχή και τους σύγχρονούς σου. Ακούγεται βέβαια πολύ γοητευτικό. Η ιδέα πως είσαι ξεχωριστός είναι ηδονοθηρική, αλλά μόνο για τις στιγμές της έξαψης, στο βάθος του χρόνου θέλεις να σε αφήσουν ήσυχο, να κυλάς όπως όλοι.

Η παρανόηση αρκετές φορές βρίσκεται στο μπλέξιμο ανάμεσα στη διεύρυνση των προσωπικών δυνατοτήτων σου και στο κυνήγι του χρίσματος του ιδιαίτερου σε σχέση με τους πολλούς. Δεν είναι το ίδιο. Η υπέρβαση του εαυτού σου μπορεί να σημαίνει απλά πως κατάφερες να υπερνικήσεις την αναπηρία σου να αγαπάς, να δίνεσαι και να κατανοείς τον απέναντί σου και όχι στο να γίνεις πνευματικός ταγός οποιουδήποτε.

Εξάλλου, το έχουμε ξαναπεί, ο πραγματικός στίβος στον οποίο κρινόμαστε όλοι είναι στο ένας με έναν. Στη σχέση μας με έναν και μόνο άνθρωπο. Αν εκεί δεν τα καταφέρνεις, δεν τα καταφέρνεις πουθενά. Εκτός μόνο αν ανήκεις στους πραγματικά ιδιοφυείς, τους τελεσίδικα χαρισματικούς, σε εκείνους που γεννιούνται ένας στο εκατομμύριο και είναι μονόδρομος για εκείνους να ανταλλάξουν την κανονικότητα με έναν πραγματικά ανώτερο σκοπό.

Θα μου πεις, πού τα ξέρεις εσύ όλα αυτά; Είσαι ο ξεχωριστός που τα έχεις βιώσει; Ειλικρινά δεν μιλάω καθόλου για μένα. Αν μη τι άλλο, έχω πια την εξυπνάδα να μην εκθέτω την αλαζονεία μου δημόσια…

Ομως είχα την τύχη να συναντήσω ξεχωριστούς, πέρα και έξω από τον μέσο όρο, μακριά από τον κοινό βηματισμό και τις ανούσιες συνευρέσεις.

Οχι σε όλα τους. Κανείς δεν είναι σε όλα. Σε κάποιες μόνο στιγμές μοναδικότητας, στις λιγότερες, γιατί στις περισσότερες ήταν κι εκείνοι τυπικοί εκπρόσωποι του μέσου όρου. Στις καλές τους στιγμές τούς έβλεπα να απομακρύνονται, να χάνονται, να επιστρέφουν και να προσπαθούν αδέξια να επανενταχτούν. Να ψάχνουν για παρέα. Να ξαναγίνονται ένας από όλους. Ποιος πραγματικά σοφός θέλει να ξεχωρίζει;

Ο κ. Οδυσσέας Ιωάννου είναι συγγραφέας – στιχουργός.