Ξεσήκωσε, εύλογα, θόρυβο και αντιδράσεις η στάση του κυβερνώντος κόμματος και της κυβέρνησης (πιο κεκαλυμμένα) έναντι της κρίσης στη Βενεζουέλα και για το καθεστώς Μαδούρο. Και ίσως αν συμβεί κάποια μορφή στρατιωτικής επέμβασης των ΗΠΑ στη Βενεζουέλα να βγει εντονότερα αυτή η «αλληλέγγυα» διάθεση που τώρα καταπιέζεται εξαιτίας των πυκνών διπλωματικών, πολιτικών και αμυντικών σχέσεων με την αμερικανική κυβέρνηση.
Θέλω να σκεφτούμε όμως κάτι άλλο: Πριν από κάποιες δεκαετίες αυτού του τύπου η υποστήριξη είχε τον χαρακτήρα πραγματικής συστράτευσης και πάθους. Συνοδευόταν από ψηφίσματα σε αναβράζοντα φοιτητικά αμφιθέατρα, μαχητικές πορείες και μια δονούμενη σφαίρα η οποία στο όνομα του αντιιμπεριαλισμού καλλώπισε και κολάκευσε απίθανα καθεστώτα. Και μέσα στην Αριστερά και στην τότε πασοκική Κεντροαριστερά οι δύο πρώτες δεκαετίες μετά το 1974 υπήρξαν μάρτυρες ντροπιαστικών εγκωμίων και τοποθετήσεων που θα μας έκαναν σήμερα να κλαίμε (και άλλους να γελούν πικρά).
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
