Η αραβοϊσραηλινή αντιπαράθεση είναι η πιο σημαντική σε οξύτητα και διάρκεια περιφερειακή σύγκρουση της μεταπολεμικής εποχής. Δύο λαοί, οι Παλαιστίνιοι και οι Εβραίοι, διεκδικούν το ίδιο αντικείμενο, τη γη της Παλαιστίνης, που έχει έκταση περίπου 25.000 τ. χλμ. (όσο περίπου η Στερεά Ελλάδα). Για τους Παλαιστινίους η γη αυτή αποτελεί την πατρογονική τους εστία, αφού θεωρούν τους εαυτούς τους απογόνους των Χαναναίων και των Φιλισταίων. Για τους Εβραίους είναι τα βιβλικά τους εδάφη, η Σιών, η Γη της Επαγγελίας, ο τελικός τους προορισμός πριν την έλευση του Μεσσία.
Κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου οι Βρετανοί και οι Γάλλοι συμφώνησαν να διαμελίσουν τα εδάφη της Oθωμανικής Aυτοκρατορίας στη Μέση Ανατολή. Οι πρώτοι έλαβαν τη Nότια Συρία και το Ιράκ, οι δεύτεροι την υπόλοιπη Συρία, την Κιλικία και τη Μοσούλη. Η Παλαιστίνη τέθηκε υπό καθεστώς διεθνούς επιτήρησης. Oμως, στις 2 Νοεμβρίου 1917 ο βρετανός υπουργός Εξωτερικών Λόρδος Μπάλφουρ διακήρυξε ότι η κυβέρνησή του επιθυμούσε τη δημιουργία μιας «εθνικής εστίας» στην Παλαιστίνη για τον διάσπαρτο εβραϊκό πληθυσμό. Με την ενέργεια αυτή η Βρετανία αποσκοπούσε στην εξασφάλιση των συμφερόντων της στη Μέση Ανατολή (προστασία των εμπορικών οδών προς την Ινδία και την Aπω Ανατολή) και στην οικονομική και πολιτική υποστήριξη του παγκόσμιου ιουδαϊσμού.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
