Η απρόβλεπτη ανάβαση του Μίλτου Τεντόγλου

Αυτό το πράγμα με την επιτυχία, τελικά, είναι πάντα λίγο απρόβλεπτο, ακόμα και για εκείνους που φαινομενικά «το έχουν». Ποιος να πίστευε που θα έφτανε ο Μίλτος Τεντόγλου, όταν άρχισε να κάνει parkour κρυφά στο γήπεδο των Γρεβενών; Γιατί ήταν ακριβώς αυτό: κρυφά. Κανείς δεν τον έβλεπε, εκτός από τον προπονητή του. Όχι ότι και εκείνος τον έβλεπε για αθλητή, τουλάχιστον όχι στην αρχή. Εκείνη η στιγμή που παρατήρησε τον 15χρονο να πηδάει πάνω από φράχτες και να κάνει ακροβατικά για την πλάκα του, ήταν εκείνη η στιγμή που όλοι οι κανόνες γύρω από το αθλητικό ταλέντο καταρρίπτονταν.

Ο Μίλτος δεν είχε καμία σχέση με το στίβο. Γεννήθηκε στις 18 Μαρτίου 1998, στα Γρεβενά και το περιβάλλον του ήταν μακριά από τον αθλητισμό που γνωρίζουμε. Στο γυμνάσιο ήταν ο τελευταίος άνθρωπος που θα μπορούσε να συνδεθεί με τις κατηγορίες των “αθλητικών παιδιών” στο σχολείο. Έκανε parkour γιατί ήταν κάτι που του έδινε την ελευθερία να εκφραστεί με το σώμα του χωρίς περιορισμούς, χωρίς αυστηρά πλαίσια, χωρίς αγώνες. Μια επιθυμία να ξεφύγει από την καθημερινότητα, να μην είναι απλά άλλος ένας μαθητής στο θρόισμα των ίδιων αιθουσών και των ίδιων δρόμων. Η εφηβική ανάγκη για ελευθερία, ταυτόχρονα κρυφή και διαρκής, σαν ένας υπόγειος χείμαρρος.

Αλλά αυτό που τον έκανε πραγματικά να ξεχωρίσει από την πρώτη στιγμή – ακόμα και πριν του δοθεί η ευκαιρία να δείξει το πραγματικό του ταλέντο – ήταν η ψυχραιμία του. Όταν, σε ηλικία 15 ετών, ο προπονητής Βαγγέλης Παπανίκος τον είδε να μπαίνει κρυφά στο στάδιο των Γρεβενών να κάνει parkour, εντυπωσιάστηκε. Είχε αυτό που όλοι οι μεγάλοι αθλητές έχουν από τη φύση τους. Όχι μόνο το ταλέντο, αλλά το coolness, το γεγονός ότι μπορείς να είσαι εκεί, να κάνεις κάτι απόλυτα εξαιρετικό, και να μην φαντάζει ούτε καν σαν προσπάθεια. Ήταν ο πρώτος που διέκρινε το ταλέντο και τη μεγάλη φυσική αλτικότητα του Τεντόγλου και υπήρξε ο πρώτος του προπονητής.

Τίποτα δεν τον προετοίμαζε για το τεράστιο μέλλον που είχε μπροστά του, για τον ήχο των ιαχών στο στάδιο των Ολυμπιακών Αγώνων του Τόκιο και του Παρισιού. Αλλά, όπως συμβαίνει συχνά στις μεγάλες ιστορίες, η τύχη συνάντησε το ταλέντο σε μια φαινομενικά τυχαία στιγμή. Και όλα άλλαξαν.

Και έτσι, στα 17 του, χωρίς την παραμικρή αθλητική καλλιέργεια πίσω του, μπήκε στην αρένα των πραγματικών αθλητών. Κι εκεί είναι που οι μεγάλες ιστορίες του αθλητισμού συνήθως σταματούν να είναι γραμμικές. Το 17 είναι μια ηλικία που για τους περισσότερους αθλητές είναι ήδη αργά για να ξεκινήσεις. Και όμως, με κάποιο τρόπο, η ανέμελη φρεσκάδα του να μη γνωρίζει τις «σωστές» τεχνικές, τον έκανε να αναδειχτεί. Δεν υπήρχε καμία αγχώνη, δεν υπήρχαν συμβάσεις να τηρήσει. Ξεκίνησε χωρίς να ξέρει τι να περιμένει, κι έτσι δεν είχε τίποτα να χάσει.

Από εκεί, η πορεία του είναι σχεδόν μυθιστορηματική. Πόσο μπορεί να αλλάξει η ζωή ενός εφήβου όταν περνάει από την άγνοια στην πραγματικότητα του πρωταθλητισμού; Το 2015, μέσα σε λίγες μέρες, έσπασε το Πανελλήνιο ρεκόρ παίδων. Και μετά, το 2016, έβαλε τον εαυτό του σε διεθνή επίπεδα, ανεβαίνοντας στο βάθρο του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Εφήβων, έτοιμος να ανατρέψει τις προσδοκίες. Το 2017, ο Τεντόγλου συνεργάστηκε με τον διακεκριμένο προπονητή αλμάτων, Γιώργο Πομάσκι, ο οποίος είναι ο σημερινός προπονητής τουΜέχρι το 2018, είχε κατακτήσει τον τίτλο του Ευρωπαϊκού Πρωταθλητή, ενώ το 2020 και το 2024 έγινε Ολυμπιονίκης. Τα άλματα του, όμως, δεν ήταν μόνο αθλητικά. Ήταν και ένα ακραίο σχόλιο στην ιδέα της «τυπικής πορείας».

Η σωματική του ικανότητα άρχισε να αναγνωρίζεται. Η επιμονή και η ταπεινότητα του Μίλτου σε συνδυασμό με την καθοδήγηση του προπονητή του, ήταν τα κλειδιά που του επέτρεψαν να ξεπεράσει τα όρια του εφήβου αθλητή και να βρει τη θέση του στο παγκόσμιο στερέωμα. Η πρόοδός του δεν ήταν απλώς εντυπωσιακή — ήταν εκρηκτική. Μέσα σε λίγα χρόνια, ο νεαρός Τεντόγλου βρέθηκε να συμμετέχει στους σημαντικότερους αγώνες του κόσμου.

Το ότι φαίνεται να μην ιδρώνει ποτέ κάτω από πίεση, το ότι παραμένει ατάραχος, είναι ένα από τα πράγματα που τον κάνουν μοναδικό. Υπάρχουν αμέτρητα memes που παίζουν με αυτή την ψυχραιμία του, με την αίσθηση ότι πάντα κάτι του διαφεύγει, σαν να μην καταλαβαίνει την ένταση του ανταγωνισμού και το μεγαλείο των επιδόσεών του. Αλλά αυτή ακριβώς η ψυχραιμία είναι που τον έκανε ακατανίκητο. Γιατί, όσο ο κόσμος γύρω του έτρεχε και αγωνιούσε, εκείνος συνέχιζε να εκτελεί το επόμενο άλμα με τη σοβαρότητα ενός μαθητή που έχει μάθει το μάθημά του, αλλά ξέρει ότι μπορεί να το κάνει και με κλειστά μάτια.

Το 2021, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, η κορύφωση της πορείας του έγινε πραγματικότητα. Ένα χρυσό μετάλλιο στο άλμα εις μήκος, με 8.41 μέτρα, σε μία συγκλονιστική τελευταία προσπάθεια. Είχε περάσει από το πουθενά στην κορυφή του κόσμου, χωρίς να είχε την παραμικρή προετοιμασία για την πίεση και την ένταση των Ολυμπιακών Αγώνων. Το άλμα του Τεντόγλου, όχι μόνο ήταν μία αθλητική νίκη, αλλά και μία βαθιά συνειδητοποίηση του τι σημαίνει να ξεπερνάς τις δικές σου ανασφάλειες και να κατακτάς την κορυφή χωρίς να έχεις όπλα άλλων.

Το 2024, συνέχισε με την κατάκτηση του δεύτερου χρυσού Ολυμπιακού μεταλλίου στο Παρίσι, ενισχύοντας την εικόνα του ως έναν από τους πιο σημαντικούς αθλητές του παγκόσμιου στίβου. Μάλιστα έγινε ο πρώτος αθλητής μετά τον Καρλ Λιούις που κατάφερε στο άλμα εις μήκος δεύτερο συνεχόμενο χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο. Τον Ιούνιο του 2024, ο Τεντόγλου κατέκτησε χρυσό μετάλιο στο 26ο Ευρωπαικό Πρωτάθλημα Στίβου στη Ρώμη, με επίδοση 8,65 μέτρα, που ήταν νέο ρεκόρ αγώνων και ατομικό ρεκόρ του αθλητή.

Κάθε άλμα του, μια επαναστατική έκφραση του σώματος που αντιπαρέρχεται τα όρια της φυσικής. Η τεχνική του συνδυάζει μια μοναδική εκρηκτικότητα με μία ειρηνική αυτοκυριαρχία, όπως ένας καλλιτέχνης που ζωγραφίζει με τα πόδια του.

Αυτό που φαίνεται πιο ενδιαφέρον στην περίπτωση του Τεντόγλου, όπως και στη ζωή πολλών επιτυχημένων ανθρώπων, είναι ότι η επιτυχία του δεν ήρθε μέσω ενός καθορισμένου δρόμου ή μίας τυπικής πορείας. Και αν ψάξουμε λίγο παραπέρα, θα ανακαλύψουμε ότι πολλές φορές αυτή η «διαφορετικότητα» του δρόμου είναι η πολυπόθητη συνταγή της επιτυχίας, την οποία δεν μπορείς να την παρασκευάσεις, να την μιμηθείς ή να την αποδόσεις με λέξεις. Ίσως τελικά αυτό είναι και το μεγαλύτερο άλμα του Μίλτου: να έχει βρει την τέλεια ισορροπία μεταξύ του ανταγωνισμού και της προσωπικής ελευθερίας, να μπορεί να πηδάει και να σπάει τα όρια του κόσμου γύρω του, χωρίς ποτέ να ξεχάσει από πού ήρθε.