Τέτοιες μέρες το 1821, η Ελλάδα (ή τέλος πάντων όσοι ήθελαν) πήρε τα όπλα εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τιμή και δόξα στους προγόνους μας.
Λίγους μήνες αργότερα, τον Δεκέμβριο 1821, και μέσα στο χάος των μαχών, οι εξεγερμένοι συγκάλεσαν την Πρώτη Εθνοσυνέλευση στο χωριό Πιάδα Αργολίδας, που θα μετονομαστεί σε Επίδαυρο.
Εκεί, ένα ανύπαρκτο ακόμη κράτος, χωρίς διεθνή αναγνώριση, χωρίς καν σύνορα, συγκροτήθηκε σε «Προσωρινόν Πολίτευμα της Ελλάδος».
Και απέκτησε «οργανισμόν της Εθνικής Βουλής», δηλαδή ένα πρώτο Σύνταγμα που καθιερώθηκε ως «Σύνταγμα της Επιδαύρου».
Ελλείψει χώρου στην Πιάδα, η Εθνοσυνέλευση συνεδρίαζε σε έναν πορτοκαλεώνα.
Σύμφωνα με τον κανονισμό των συνεδριάσεων οι μετέχοντες πληρεξούσιοι είχαν απεριόριστο δικαίωμα λόγου και γενικώς ρητόρευαν επί παντός, ασταμάτητα και πολύ.
Κάτι δηλαδή σαν τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, η οποία δεν είχε εφευρεθεί ακόμα.
Σύμφωνα με μαρτυρίες, ο «Γέρος του Μοριά» Θ. Κολοκοτρώνης παρακολουθούσε τις συζητήσεις αραχτός με την πλάτη σε μια πορτοκαλιά.
Ο άνθρωπος δεν είχε μεγάλη έφεση στα συνταγματικά και γι’ αυτό εξέφραζε τη διαφωνία του με τους αγορητές εκτοξεύοντας εναντίον τους πορτοκάλια.
Τιμητικά νομίζω πως πρέπει να του αναγνωριστεί ο τίτλος του «πρώτου συνταγματολόγου».
Διότι με τα χρόνια που ακολούθησαν κατέστη σαφές πως όλα αυτά συνέβησαν ώστε η Ελλάδα να κατακτήσει την ανεξαρτησία της, ώστε να φτιάξει κράτος, ώστε να αποκτήσει Σύνταγμα, ώστε να μπορούν να τσακώνονται μεταξύ τους οι συνταγματολόγοι που τους αρέσει να εκπροσωπούν το Σύνταγμα.
Μέσα από κάποια ανεξήγητη διαδικασία ό,τι κι αν συμβαίνει στη χώρα καταλήγει σε μια συζήτηση περί Συντάγματος όπου αναρίθμητοι συνταγματολόγοι αποφαίνονται δημοσίως και καταριούνται τους ομοτέχνους τους που λένε το αντίθετο.
Να σημειωθεί πως σε καμία άλλη ευρωπαϊκή δημοκρατία οι διαφωνίες δεν καταλήγουν σε ζητήματα «συνταγματικότητας» για ψύλλου πήδημα.
Στις περισσότερες έχουν ίσως άλλα πράγματα να ασχοληθούν, σε σημείο που ούτε καν ξέρουν ποιοι είναι ανάμεσά τους οι συνταγματολόγοι ώστε να αναζητήσουν τη γνώμη τους σε μια στιγμή ανάγκης.
Κάθε χώρα φυσικά και κάθε λαός έχουν την ιδιοσυγκρασία τους. Δεν αντιλέγω.
Στη Γαλλία για παράδειγμα υπάρχει τεράστιο ζήτημα για την ονομασία του Ροκφόρ, του Κονιάκ και της σαμπάνιας όταν παράγονται εκτός Ροκφόρ, Κονιάκ ή Καμπανίας.
Αλλά σπανίως ανακατεύουν το Σύνταγμα στις διαφορές τους, ακόμη και σε συνθήκες πολιτικής κρίσης όπως τώρα με την απουσία πλειοψηφίας στην Εθνοσυνέλευση.
Κατόπιν αυτού είναι προφανές ότι στη χώρα μας οι συνταγματολόγοι αποτελούν μέρος της εθνικής ιδιοσυγκρασίας.
Κανένα πρόβλημα. Αρκεί να μην πετούν πορτοκάλια.
