Αρκεί ένα «πέρασμα» από την καθημερινή ειδησεογραφία των ενημερωτικών ιστοσελίδων για να επιβεβαιώσει κάποιος το προφανές -η κατάσταση έχει ξεφύγει. Το μέτρο έχει χαθεί και η ευτέλεια ανταγωνίζεται την γραφικότητα, όταν οι ειδήσεις δεν προκαλούν ανατριχίλα και απέχθεια. Σαν να άνοιξε το Κουτί της Πανδώρας και όλες οι κατάρες απελευθερώθηκαν.
Απ’ όλα έχει ο μπαξές! Από τον κυοφορούμενο χωρισμό της influencer του Θερμαϊκού έως το έγκλημα στο Δαφνί και από τους επίδοξους ανήλικους δολοφόνους της Σύμης έως την κακοποίηση του αδικοχαμένου 3χρονου Άγγελου από τους γονείς του, από το μαχαίρωμα του αδελφού από τον αδελφό έως το θρίλερ με τον θάνατο του Βασίλη Καλογήρου, αλλά και από την… real estate πολιτική του παγκόσμιου «σερίφη» Ντόναλντ Τραμπ και την εμφάνιση των εκκολαπτόμενων «φυρερίσκων» τύπου Ίλον Μασκ και την MEGA (Make Europe Great Again) ευρωπαϊκή Ακροδεξιά έως τα σχόλια της διάσημης Lady Gaga για το… φόρεμα από κρέατα (!) που είχε φορέσει πριν χρόνια στα MTV Awards όταν η χώρα της -και ο κόσμος- κλονιζόταν από την κατάρρευση της Lehman Brothers και τον φαύλο κύκλο της οικονομικής κρίσης.
Μέσα σε αυτό το εξόχως προβληματικό και νοσηρό τοπίο, οδεύοντας προς την συμπλήρωση δυο χρόνων από την εθνική τραγωδία των Τεμπών, ο φρικτός θάνατος των 57 συνανθρώπων μας ζητά δικαίωση (αν μπορεί να υπάρξει τέτοια) μέσω της πλήρους διαλεύκανσης των αιτίων του φονικού δυστυχήματος και απόδοσης των ευθυνών προς κάθε κατεύθυνση. Όμως και αυτό το επιβεβλημένο χρέος και η προφανής και αμείλικτη απαίτηση για φως στο απόλυτο δράμα, τείνει να γίνει μέρος της εκτός ορίων ειδησεογραφίας «που όλα τα αλέθει».
Δυο χρόνια είναι αρκετά για να συσσωρευθεί η κοινωνική οργή και αγανάκτηση και η διαχείριση εκ μέρους της Πολιτείας ικανή για να τροφοδοτήσει αυτό το κύμα. Η τεχνητή διαχωριστική γραμμή περί συστημικών και αντισυστημικών πολιτικών δυνάμεων με φόντο τα Τέμπη, δεν ανταποκρίνεται στην πραγματική κοινωνική επιταγή να χυθεί άπλετο φως και να θεραπευτούν οι «πληγές» που οδήγησαν στον όλεθρο, αλλά αποτυπώνει τις εσωτερικές αντιθέσεις και διαγκωνισμούς ενός πολιτικού συστήματος που δείχνει να μην διδάχθηκε από την ζοφερή περίοδο των μνημονίων, την διάψευση των προσδοκιών και την απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών.
Η μετατροπή της Βουλής σε «λαϊκό δικαστήριο», οι ακρότητες και η προσπάθεια διέγερσης των πιο ταπεινών ενστίκτων όσων είναι επιρρεπείς στην τοξικότητα και στην «ανθρωποφαγία», είναι μακριά από την καθολική βούληση της κοινωνίας. Και μπορεί να προσφέρουν εφήμερα δημοσκοπικά οφέλη, όμως έχουν μικρό ορίζοντα. Η εθνική τραγωδία των Τεμπών πρέπει να αποτελέσει πεδίο κάθαρσης και πυξίδα για ένα μέλλον καλύτερο -και ασφαλέστερο- για όλους και όχι πολιτικής πλειοδοσίας και κραυγών για «αίμα στην αρένα».
