Ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Αντόνιο Κόστα δεν είναι κανένας κολοσσός της πολιτικής. Καταλαβαίνει όμως τα στοιχειώδη.
Κι αυτή τη φορά κατάλαβε το προφανές. Πως η Ρωσία δεν αποτελεί απειλή μόνο για την Ουκρανία. Είναι μια παγκόσμια απειλή («Financial Times», 17/2).
Πόσο πιο απλά να το πει;
Αν λοιπόν ο Τραμπ δεν το καταλαβαίνει δεν φταίει ο Κόστα, ούτε η Ρωσία. Φταίει το τσερβέλο του Τραμπ που τόσο το έχει.
Ετσι, ο αμερικανός πρόεδρος δηλώνει αυτοβούλως ότι η Δύση ηττήθηκε και πασχίζει να επανεντάξει τη Ρωσία στον πολιτισμένο κόσμο. Θέλει να την ξαναδεί στο G7 (ώστε να ξαναγίνουν G8) και να διαπραγματευτεί μαζί της για την Ουκρανία ή για οτιδήποτε άλλο προκύψει. Σκέψου δηλαδή ο Πούτιν να είχε καταλάβει και το Κίεβο.
Είναι η πρώτη φορά μετά τον πόλεμο που οι ΗΠΑ καταστρέφουν ευθέως την ενότητα του δυτικού κόσμου, απειλούν τους συμμάχους τους και ουσιαστικά διαρρηγνύουν τις σχέσεις με την Ευρώπη.
Κι όλα αυτά για ποιον λόγο;
Αν η διοίκηση Τραμπ πιστεύει ότι οι Ρώσοι είναι μια χαρά άνθρωποι για να τους κάνουμε παρέα, τότε η διοίκηση έχει πρόβλημα στοιχειώδους αντίληψης των πραγμάτων.
Αν θέλουν να τους κάνουμε παρέα κι ας μην είναι μια χαρά άνθρωποι, τότε ο Τραμπ και η παρέα του είναι απλώς για τα πανηγύρια.
Νομίζουν ότι έτσι «θα ξανακάνουν μεγάλη την Αμερική»; Καλό ταξίδι.
Ολα αυτά όμως δεν συμβαίνουν τυχαία.
Εχω ξαναγράψει μια παλιά γερμανική συμβουλή που λέει πως «αν βάλεις τους κλόουν στο παλάτι δεν θα γίνουν οι κλόουν βασιλιάδες, το παλάτι θα γίνει τσίρκο».
Αυτό ζούμε τώρα. Το τσίρκο.
Που θα το παίρναμε στην πλάκα, αν δεν συμβάδιζε με μια παγκόσμια απειλή. Αυτήν που συνιστά η Ρωσία.
Απέναντι στην απειλή λοιπόν ο Τραμπ επιλέγει σαφώς τον κατευνασμό και «να τα βρούμε».
Αν είχε ανοίξει κανένα βιβλίο θα ήξερε ότι ο κατευνασμός δεν έσωσε ποτέ κανέναν. Απλώς δικαιώνει και διογκώνει την απειλή.
Και αν άνοιγε και δεύτερο βιβλίο θα καταλάβαινε ότι η Δύση κέρδισε τον Ψυχρό Πόλεμο όχι με κατευνασμό αλλά επειδή ώθησε το σοβιετικό σύστημα στα όριά του. Και στην κατάρρευση.
Ετσι «έγινε μεγάλη η Αμερική».
Τα καταλαβαίνουν αυτά ο Τραμπ, ο Βανς και τα άλλα παιδιά; Δεν νομίζω.
Τουλάχιστον όμως θα μπορούσαν να τα υποψιαστούν από τους πανηγυρισμούς όλων των πρακτόρων και όλων των μισθοφόρων της γειτονιάς που πασχίζουν εδώ και μήνες να μη χάσει ο Πούτιν.
