Την περασμένη Παρασκευή (24/1) βρέθηκα στο Παρίσι για το 2ο Φόρουμ που οργάνωσε το «Φόρουμ των Δελφών» σε συνεργασία με «ΤΟ ΒΗΜΑ» και «ΤΑ ΝΕΑ».
Είχα την ευκαιρία μιας συζήτησης με τον Πιέρ Μοσκοβισί.
Θυμίζω. Ο Μοσκοβισί είναι σήμερα στη Γαλλία πρόεδρος της Cour des Comptes, ένα όργανο πολύ πιο ενισχυμένο από το δικό μας Ελεγκτικό Συνέδριο.
Αλλά υπήρξε από τα κεντρικά πρόσωπα στην κρίση της περασμένης δεκαετίας. Το διάστημα 2012 – 2014 διετέλεσε υπουργός Οικονομικών του Ολάντ και συνέχισε το 2014 – 2019 ως επίτροπος Οικονομικών στην Κομισιόν Γιούνκερ.
Επτά κρίσιμα χρόνια ασχολήθηκε σχεδόν προνομιακά με την Ελλάδα – της οποίας παρεμπιπτόντως είναι φίλος… Μου θύμισε ότι την περίοδο εκείνη χρειάστηκε να ταξιδέψει στη χώρα μας 18 (!) φορές και όχι για μπάνια.
Μετά τον Τραμπ και την Ευρώπη, η κουβέντα πήγε στα παλιά.
Βοήθησε άλλωστε η επέτειος των δέκα χρόνων από την άνοδο των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στην εξουσία αλλά και μια συνέντευξη του Τσίπρα στη «Libération», με την οποία δεν έδειξε σημεία μεταμέλειας ή έστω αναστοχασμού.
Ολα ήταν καλώς καμωμένα κι έφταιγαν οι άλλοι.
Περιέργως, αλλά όχι ανεξήγητα, ο Μοσκοβισί έχει θετική γνώμη για τον Τσίπρα. Προσθέτοντας ότι γνωρίζει πως αυτή τη γνώμη δεν συμμερίζεται η μεγάλη πλειοψηφία στην Ελλάδα.
Τον χαρακτήρισε «απροετοίμαστο», αλλά «νέο άνθρωπο», «έξυπνο», «καλών προθέσεων» που αδικήθηκε κυρίως από τον πρώτο υπουργό Οικονομικών. Εννοεί τον Βαρουφάκη, ο οποίος, κατά τον Μοσκοβισί, «γράφει ψέματα» στο βιβλίο του.
Επιπροσθέτως χαρακτήρισε τον Τσίπρα «malleable», χαρακτηρισμός που μπορεί να αποδοθεί ως «εύκαμπτος» ή «εύπλαστος».
Είμαι βέβαιος ότι το είπε για κομπλιμέντο. Αλλά εκεί ίσως κρύβεται η ερμηνεία των θετικών αναφορών πολλών Ευρωπαίων της εποχής για τον Τσίπρα. Από τη Μέρκελ έως τον Γιούνκερ και τον Ολάντ.
Ενας συμπαθητικός νέος, απροετοίμαστος κι ελαφρώς άσχετος, που αναλαμβάνει μια δύσκολη δουλειά, ίσως αντίθετη με τις πεποιθήσεις του, αλλά προσπαθεί να τα βγάλει πέρα όπως μπορεί και όπως του λένε.
Στην περιγραφή αυτή δεν προέχει ίσως η συμπάθεια, αλλά η κατανόηση, αν όχι η συμπόνοια. «Τι του έτυχε του παιδιού…».
Από την άλλη πλευρά, το επεσήμανα στον Μοσκοβισί, το επιεικές αφήγημά του έχει ένα μειονέκτημα: δεν ενσωματώνει τη ματιά των Ελλήνων που πλήρωσαν τον λογαριασμό. Το παραδέχεται κι ο ίδιος άλλωστε.
Και φυσικά η Ιστορία δεν γράφεται «από έξω», ούτε «από επάνω».
Γι’ αυτό θα πρέπει να την προσεγγίσουμε με αυστηρότητα μεν, αλλά και με κατανόηση για κάθε ματιά. Από όποιον κι αν προέρχεται.
