Εντάξει, ο Μητσοτάκης δεν έβγαλε λαγό από το καπέλο. Εβγαλε τον Τασούλα.
Αλλά Πρωθυπουργός είναι. Οχι ταχυδακτυλουργός.
Και για να είμαστε ειλικρινείς δεν κυκλοφορούν και πολλοί λαγοί γύρω μας. Η «προεδρολογία» των τελευταίων εβδομάδων περισσότερο επιβεβαίωσε ένδεια παρά έμπνευση.
Τουλάχιστον ο Τασούλας είναι μια ασφαλής επιλογή, ακόμη κι αν δεν αφήνει άφωνα τα πλήθη.
Θα είναι και μια επιλογή ευρείας αποδοχής; Ως προς την εκλογή του δεν φαίνεται πολύ πιθανό, παρόλο που ένας Πρόεδρος της Βουλής είναι εξ ορισμού πρόσωπο ευρείας αποδοχής.
Παρ’ όλ’ αυτά τα κόμματα και οι βουλευτές θα κάνουν τα κουμάντα τους, θα πάρουν τις αποφάσεις τους κι όπως στρώσουν θα κοιμηθούν. Ανευ ιδιαιτέρας σημασίας, πάντως.
Γι’ αυτό άλλωστε κι οι απαιτήσεις ή οι προβλέψεις περί «προοδευτικού» υποψηφίου ή «αντικυβερνητικού» ή «από άλλη παράταξη» ή «τον μπαμπά της Ζωής» πήγαν στον κουβά. Κανείς δεν τις πήρε σοβαρά.
Ούτως ή άλλως, η εκλογή Προέδρου έχει αποσυνδεθεί από τις εκλογές και συνεπώς η κοινοβουλευτική πλειοψηφία, άρα και η πολιτική σταθερότητα, δεν τίθενται σε αμφισβήτηση, ούτε υπόκεινται στις ορέξεις του ενός ή του άλλου.
Ετσι λειτουργεί η δημοκρατία.
Πιο δύσκολη για τον Πρωθυπουργό θα αποδειχθεί η αναπλήρωση του Τασούλα στην Προεδρία της Βουλής.
Αφενός επειδή η Βουλή είναι πιο σημαντική για τη διακυβέρνηση του τόπου από την Ηρώδου Αττικού.
Αφετέρου επειδή η λειτουργία της έχει γίνει χαοτική με τόσα κόμματα και τόσους ανεξάρτητους βουλευτές να πλακώνονται μεταξύ τους.
Δεν ξέρω αν η επιλογή του Κακλαμάνη ή κάποιου αντίστοιχου βουλευτή της ΝΔ είναι εξίσου ασφαλής με την επιλογή του Τασούλα για την Προεδρία. Αν αποδειχτεί ότι δεν είναι, τότε αυτό θα αποτελέσει σοβαρό πρόβλημα για την κυβέρνηση.
Θα δούμε. Αλλά κάπου εδώ να κλείνουμε και μια κουβέντα που ούτε ενθουσίασε τον κόσμο, ούτε ακούμπησε την καθημερινότητά του.
Η Σακελλαροπούλου ήταν μια καλή Πρόεδρος με ελάχιστες αστοχίες. Κι αν ισχύει ότι εχθρός του καλού είναι μόνο το καλύτερο, τότε ο Τασούλας θα χρειαστεί να προσπαθήσει για να ξεπεράσει το καλό.
Από την άλλη πλευρά βεβαίως θα πρέπει να βοηθήσουν και τα κόμματα. Ποτέ η εύρυθμη λειτουργία μιας δημοκρατίας δεν είναι υπόθεση μόνο του ρυθμιστή της ή της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας.
Ολοι καλούνται να συμπράξουν. Ο καθένας κατά τη συνείδηση, τον ρόλο και το μέγεθός του. Το πραγματικό μέγεθός του και όχι εκείνο που ο ίδιος αποδίδει στον εαυτό του.
Είπαμε. Καλώς ή κακώς, λαγοί δεν υπάρχουν. Και τα καπέλα σπανίζουν.
