Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μπλέξαμε. Ακόμη δεν ορκίστηκε ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ κι έχει κάνει άνω-κάτω τη μισή υφήλιο. Από τον Καναδά και τον Παναμά έως την (πού τη θυμήθηκε;) Γροιλανδία.
Και μπλέξαμε όχι με έναν αλλά με δύο παράξενους. Τον Τραμπ και τον Μασκ.
Ο ένας βεβαίως μπορεί να είναι νούμερο και πλούσιος αλλά τουλάχιστον έχει εκλεγεί πρόεδρος και μάλιστα δύο φορές. Ο άλλος είναι απλώς ένα πλούσιο νούμερο.
Υπ’ όψιν. Η νοημοσύνη, η γνώση, η αντίληψη και η κατανόηση δεν έχουν καμία σχέση με τον πλούτο. Είναι εντελώς διαφορετικά πράγματα και συνήθως αντίθετα.
Ο Χένρι Φορντ, ο πλουσιότερος άνθρωπος των ΗΠΑ στις αρχές του 20ού αιώνα, δεν έφτιαχνε μόνο αυτοκίνητα αλλά έγραφε και βιβλία με αντισημιτικές αμπελοφιλοσοφίες που έγιναν πηγή έμπνευσης για τον… Χίτλερ!
Η έλλειψη στοιχειώδους νοημοσύνης αποδεικνύεται από την αδυναμία του Τραμπ και κυρίως του Μασκ να καταλάβουν τη διαφορά.
Να καταλάβουν δηλαδή ότι ο πλούτος αποδεικνύει ότι έβγαλες λεφτά και μπράβο σου. Αλλά τίποτα περισσότερο.
Δεν έχεις καμία δουλειά ποιος θα βγει στη Γερμανία, ούτε τι γίνεται στη Γαλλία, ούτε τι θέλουν οι Γροιλανδοί, ούτε τι κάνουν στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Δεν κερδίζεις δικαίωμα στην ασχετοσύνη.
Σημεία των καιρών, θα μου πείτε. Συμφωνώ.
Οταν κάθε ανισόρροπος βγάζει τα απωθημένα του στο Χ, γιατί να μην τα βγάλει και εκείνος που έχει το Χ; Προφανώς είναι δικαίωμά του. Αρκεί να μην τον παίρνουμε και πολύ στα σοβαρά.
Αν καταλαβαίνω άλλωστε καλά, το Διαδίκτυο καλλιέργησε την ψευδαίσθηση και κολάκευσε την αυταρέσκεια ότι η γνώμη του καθενός μετράει. Λάθος. Απλώς η γνώμη του καθενός ακούγεται μέσα σε ένα πανδαιμόνιο όπου δεν μετράει τίποτα από όσα ακούγονται.
Υπάρχει τελικά μια παλιά αμερικανική έκφραση που λέει πως όταν οι κλόουν μπουν στο παλάτι, δεν γίνονται οι κλόουν βασιλιάδες. Το παλάτι γίνεται τσίρκο.
Κι επειδή πολλοί δυσκολεύονται να κατανοήσουν πως ο Τραμπ κι ο Μασκ μπορεί να κάνουν κουμάντο στη μεγαλύτερη δημοκρατία του πλανήτη, δεν έχω παρά να επικαλεστώ τη μνήμη τους.
Πριν από δέκα χρόνια οι Ελληνες εξέλεξαν κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Τσίπρα, υπουργό Οικονομικών τον Βαρουφάκη, υπουργό Αμυνας τον Καμμένο, υπουργό Ενέργειας τον Λαφαζάνη και πρόεδρο της Βουλής τη Ζωή.
Μπροστά τους, οι σημερινοί ιθύνοντες της Αμερικής φαντάζουν πολιτικές προσωπικότητες μεγαλύτερες από τον Λίνκολν και τον Ρούζβελτ.
Και γι’ αυτό πριν αναρωτηθούμε «πού μπλέξαμε!», να μην ξεχνούμε πως πρέπει να είσαι αναμάρτητος για να αρχίσεις το πετροβόλημα.
