Τέτοιες μέρες πριν από δέκα χρόνια είχε διαλυθεί η Βουλή επειδή η αντιπολίτευση μπλόκαρε την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας.
Πήγαμε σε εκλογές. Η αντιπολίτευση έγινε συμπολίτευση και η νέα πλειοψηφία έβγαλε τον Πρόεδρο της αρεσκείας της. Από την αντίπαλη παράταξη, μάλιστα.
Τη συνέχεια την ξέρουμε. Την κλάψαμε.
Ο νέος Πρόεδρος εκλέχτηκε από μια κυβέρνηση ανερμάτιστη και μια αντιπολίτευση διαλυμένη.
Επιχείρησε να μεσολαβήσει μεταξύ των δύο, επωφελούμενος από τη διάλυση των δεύτερων και την ανικανότητα των πρώτων. Στον ρόλο μάλιστα του «διαμεσολαβητή» είχε και ενθαρρύνσεις.
Υπήρξαν άνθρωποι άλλοτε καλοπροαίρετοι και συνήθως ιδιοτελείς που θεωρούσαν ότι μια «σοβαρή κι υπεύθυνη αντιπολίτευση» έπρεπε να συνδράμει τους ανίκανους που κυβερνούσαν. Κι ο Πρόεδρος να βοηθήσει το νταραβέρι.
Τέτοιες μέρες όμως πριν από εννέα χρόνια βγήκε αρχηγός της ΝΔ ο Μητσοτάκης κι ο βήχας κόπηκε.
Εκ των πραγμάτων κάθε κατεργάρης πήγε στον πάγκο του αφού δεν υπήρχε πλέον πολιτικός ρόλος «διαμεσολάβησης» για τον Πρόεδρο. Κόπηκαν με το μαχαίρι και τα συμβούλια αρχηγών, όπου η Προεδρία έγραφε προκαταβολικά το ανακοινωθέν.
Δεν τα θυμίζω αυτά για λόγους ιστορικής εντιμότητας. Αλλά επειδή ο Μητσοτάκης που είναι σήμερα Πρωθυπουργός καλείται από πολλούς (καλοπροαίρετους ή ιδιοτελείς) να διαπράξει το λάθος που δεν έκανε τότε.
Οπως το 2016 ζητούσαν να κάνει αντιπολίτευση με τη «βοήθεια» του Προέδρου της Δημοκρατίας, έτσι και τώρα ζητούν να βάλει Πρόεδρο κάποιον ή κάποια που θα τον «βοηθάει» να κυβερνήσει.
Κάτι σαν κηδεμόνα, κατά προτίμηση από «την άλλη παράταξη».
Συγγνώμη, αλλά αυτά είναι κομπογιαννίτικα καλαμπούρια.
Δεν προβλέπονται από το Σύνταγμα, όπου ο ρόλος όλων ορίζεται ρητά.
Δεν προβλέπονται από τη δημοκρατική πρακτική, όπου η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση προκύπτουν από εκλογικές και κοινοβουλευτικές διαδικασίες.
Δεν προβλέπονται από την πολιτική λογική που σε κάθε περίπτωση επιμένει σε σαφείς και διακριτούς ρόλους.
Ο Πρόεδρος δεν είναι βοηθός της κυβέρνησης αλλά ούτε της αντιπολίτευσης.
Περιμένοντας λοιπόν την απόφαση του Πρωθυπουργού, το ζητούμενο δεν είναι τόσο ποιον ή ποια θα προτείνει αλλά αν θα αποφύγει το λάθος που απέφυγε το 2016.
Αν θέλουμε πρωθυπουργό, βγάζουμε πρωθυπουργό.
Αν θέλουμε αντιπολίτευση, βγάζουμε αντιπολίτευση.
Αν θέλουμε Πρόεδρο, βγάζουμε Πρόεδρο. Χωρίς πρόσημο, χωρίς σκιές, χωρίς υστεροβουλία, «χωρίς γωνίες» (που είπε κι ο Βορίδης) ώστε να εκφράζει το όλον του έθνους.
Σίγουρα πάντως δεν βγάζουμε Πρόεδρο που θα υποδύεται τον πρωθυπουργό ή την αντιπολίτευση.
Καμία αντίρρηση λοιπόν να λέμε καμία μπιπ να περνάει η ώρα. Αλλά όχι να ανοίξουμε και πολιτειακό για πλάκα.
