H πιο αστεία υπόθεση των ημερών παρουσιάζεται στις σελίδες του Τύπου και ακούει στο όνομα «κοινός υποψήφιος της αντιπολίτευσης» για την Προεδρία της Δημοκρατίας.
Και είναι αστεία για τρεις λόγους.
Πρώτον επειδή είτε είναι κοινός ο υποψήφιος, είτε δεν είναι, έχει μηδαμινές πιθανότητες να εκλεγεί. Ολη η αντιπολίτευση μαζί είναι μειοψηφία. Συνεπώς ψάχνουν απλώς για ένα θύμα που θα υποδύεται τον υποψήφιο.
Δεύτερον επειδή πώς θα υπάρξει κοινός υποψήφιος όταν δεν υπάρχει κοινή αντιπολίτευση;
Και πώς θα προκύψει η κοινή αντιπολίτευση που θα ψάχνει να βρει τον κοινό υποψήφιο; Θα τα βρει ο Κουτσούμπας με τον Χαρίτση και ο Βελόπουλος με τη Ζωή, να πάρουν παρέα και τον Νατσιό, να μοιράσουν ρόλους;
Ξέρω κι ένα άλλο αστείο με ξανθιές.
Τρίτον επειδή ο καθένας στην αντιπολίτευση θέλει να κάνει το κομμάτι του κι όλοι μαζί να κάνουν φιγούρα. Ο ένας ήθελε τον Ράμμο, η άλλη προτείνει τον μπαμπά της (!), ο τρίτος κάποιον πλούσιο Ελληνοαμερικανό, ο τέταρτος τη Λούκα Κατσέλη ή τον Αλέξη Τσίπρα και πάει λέγοντας.
Μοναδικός κοινός παρονομαστής τους είναι «να μαζευτούμε να τη σπάσουμε στον Μητσοτάκη». Ωραία ιδέα. Αλλά πώς να τη σπάσουν στον Μητσοτάκη όταν ο Μητσοτάκης έχει τα κουκιά;
Αν όμως είχαν κουκούτσι μυαλό, τότε η λογική τους δεν θα ήταν «πώς θα βρούμε κάποιον να τη σπάσουμε στον Μητσοτάκη» αλλά «πώς θα βρούμε έναν υποψήφιο τον οποίο ο Μητσοτάκης δεν θα μπορεί να αρνηθεί».
Πού να βρεθεί όμως το κουκούτσι μυαλό; Ξέρετε κάπου να το πουλάνε;
Εκ των πραγμάτων λοιπόν το παιχνίδι για την Προεδρία της Δημοκρατίας εγκαταλείφθηκε στα χέρια του Πρωθυπουργού.
Υποθέτω την επόμενη εβδομάδα θα ανακοινώσει τον υποψήφιο ή την υποψήφια που θα προτείνει και θα αρχίσουν οι διαδικασίες.
Πρακτικά και μετά τη συνταγματική αναθεώρηση του 2019, σχεδόν μοναδική δέσμευσή του είναι να βρει κάποιον ή κάποια που να μπορεί να εκλεγεί σύμφωνα με τις διαδικασίες που προβλέπει το Σύνταγμα.
Από εκεί και πέρα, το πνεύμα του Συντάγματος αλλά και η λογική των κανονικών ανθρώπων θα οδηγούσε σε μια υποψηφιότητα ευρύτερης αποδοχής. Μακάρι.
Είναι υποχρέωση του Πρωθυπουργού να αναζητήσει μια τέτοια υποψηφιότητα και να την προτείνει, όπως είναι υποχρέωση και των άλλων να ανταποκριθούν στην πρότασή του εφόσον υπηρετεί τη συνταγματική λογική.
Διότι πέρα από τα αστεία για να γελάμε μεταξύ μας, υπάρχει κάτι που λέγεται δημοκρατία.
Και με τη δημοκρατία, αστεία δεν κάνουμε.
