Να πω την αμαρτία μου. Δεν δίνω δεκάρα αν μια τραγουδίστρια θέλει να υποδέχεται τον νέο χρόνο ντυμένη Παλαιστίνια, χανούμισσα ή καραγκούνα.
Ούτε έχω θέμα αν κάποιος άλλος προτιμάει να τραγουδά για τα Τέμπη, το Ζάλογγο ή το Χάνι της Γραβιάς.
Και φυσικά ουδόλως με απασχολεί αν μια τρίτη μερακλώνει με τον ήλιο του ΠαΣοΚ, το σήμα της Coca-Cola ή την Τριφυλλάρα.
Καλλιτέχνες είναι. Δημοκρατία έχουμε. Δικαίωμά τους.
Με στενοχωρεί όμως που ο δήμαρχος της Αθήνας αδικεί τον εαυτό του.
Ενας νέος πολιτικός, καλοπροαίρετος από όσο μπορώ να κρίνω, επωφελήθηκε από μια απροσδόκητη εκλογή και καλείται να διοικήσει την πόλη μας για τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Μια χαρά.
Υποψιάζομαι όμως ότι την εκλογή αυτή έσπευσε να ερμηνεύσει όχι ως ευκαιρία που του δόθηκε αλλά ως αναγνώριση που του οφειλόταν.
Παρ’ όλο που έως τότε ουδείς τον γνώριζε ώστε να τον αναγνωρίσει.
Αποτέλεσμα; Κάθε μέρα με κάποιον μανουριάζει για κάτι. Από τον Μπακογιάννη και τον Χαρδαλιά έως τον Ανδρουλάκη και τον Πορτοσάλτε.
Δίνει την αίσθηση ότι ηγείται κάποιας φαντασιακής και μπερδεμένης παράταξης παλαιοκομματικών συριζο-πασόκων που άλλοτε θέλει να ηγηθεί του ΠαΣοΚ κι άλλοτε να πλακωθεί με τη Δεξιά.
Είναι διπλό το λάθος.
Πρώτον, επειδή τέτοια παράταξη δεν υπάρχει και ευτυχώς. Την έχει τελειώσει προ πολλού η πραγματικότητα.
Δεύτερον, επειδή ο δήμαρχος έχει την ουρανοκατέβατη ευκαιρία να κριθεί για το μοναδικό έργο που του ανέθεσαν οι ψηφοφόροι. Τη διοίκηση του Δήμου της Αθήνας.
Κανείς δεν του ζήτησε να ειρηνεύσει τη Μέση Ανατολή, ούτε να προστατεύσει τη Γάζα, ούτε να ρίξει τον Μητσοτάκη, ούτε να οργανώνει πανηγύρια, ούτε καν να σώσει το ΠαΣοΚ.
Υποψιάζομαι πως πίσω από όλη αυτή την ανόητη φασαρία κρύβεται ένας αφελής υπολογισμός που συχνά παρασύρει άπειρους πολιτικούς.
Φαντάζονται δηλαδή ότι κάπου υπάρχει κάποιος πολιτικός χώρος, ο οποίος ψάχνει να βρει κάποιον ηγέτη για κάποιον αδιευκρίνιστο σκοπό.
Δεν ξέρω αν υπάρχει τέτοιος χώρος. Αλλά μάλλον δεν ψάχνει έναν πρωτοεμφανιζόμενο δήμαρχο για να του αναθέσει την ηγεσία οιουδήποτε πράγματος. Πέρα από όσα ήδη του ανέθεσαν οι δημότες με την ψήφο τους.
Φυσικά ο κάθε πολίτης δικαιούται να φιλοδοξεί τα καλύτερα για τον εαυτό του.
Αλλά ο δήμαρχος της Αθήνας έχει μπροστά του ένα λαμπρό πεδίο να αποδείξει ότι τα αξίζει. Εχει δηλαδή την ευκαιρία να κατακτήσει μέσα από τον δήμο την αναγνώριση που αναζητεί.
Κι όταν το καταφέρει θα φέρουμε και την Τέιλορ Σουίφτ να το κάψουμε στο Σύνταγμα.
