Σε κάποια άλλη χώρα ίσως να έβαζαν τα γέλια. Εδώ, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι παραφυάδες του τσακώνονται με το ΠαΣοΚ αν θα κάνουν συγκρουσιακή ή συναινετική αντιπολίτευση.
Φυσικά δεν πέφτει λόγος στον ΣΥΡΙΖΑ τι θα κάνει το ΠαΣοΚ. Ούτε και το ΠαΣοΚ έχει καμία υποχρέωση να δώσει λογαριασμό στον ΣΥΡΙΖΑ.
Αλλωστε η απάντηση είναι προφανής. Η πολιτική σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία οδηγεί άλλοτε σε σύγκρουση κι άλλοτε σε συναίνεση. Ανάλογα με το θέμα, τις συνθήκες, τις περιστάσεις και τις απόψεις που διατυπώνονται. Τόσο απλό.
Ετσι δουλεύει η πολιτική σε όλες τις ευρωπαϊκές δημοκρατίες και δεν βλέπω γιατί στη χώρα μας να δουλεύει διαφορετικά.
Το θέμα όμως είναι λίγο πιο πονηρό.
Νομίζετε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ καίγεται για την αντιπολίτευση που κάνει ή δεν κάνει το ΠαΣοΚ; Καμία σχέση.
Καίγεται (και ο ΣΥΡΙΖΑ και οι παραφυάδες του) να μην τους πετάξουν οι άλλοι στα αζήτητα, να έχουν κι αυτοί κάποιον ρόλο στο νταραβέρι.
Αυτόν τον ρόλο δεν τον διασφαλίζει σήμερα το δημοσκοπικό μέγεθός τους, ούτε οι τελευταίες επιδόσεις τους.
Ενώ από την άλλη δεν είναι εύκολο να προσαρμοστούν αμίλητοι στα κυβικά τους, ούτε να παραδεχτούν απλώς ότι «πάνε τα μεγαλεία».
Ετσι συντηρούν μια ανόητη συζήτηση – ανόητη επειδή την απάντηση τη δίνει η ζωή και μάλιστα σε καθημερινή βάση…
Γιατί το κάνουν; Νομίζω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και η Αριστερά γενικότερα έχουν μια δυσκολία να προσαρμοστούν στο νέο μέγεθός τους.
Ψάχνονται. Προεκλογικά κι επί απλής αναλογικής που είχε φέρει η κυβέρνηση Τσίπρα προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα «αντιδεξιό μπλοκ» μαζί με το ΠαΣοΚ και άλλους αναξιοπαθούντες.
Μια «κυβέρνηση ηττημένων» που λέγαμε.
Το ΠαΣοΚ το απέρριψε, δεν βγαίναν και οι αριθμοί. Ετσι η απλή αναλογική μάς άφησε χρόνους και το «αντιδεξιό μπλοκ» μαζί της.
Στη συνέχεια τον Μητσοτάκη θα τον κέρδιζε μόνος του ο Κασσελάκης, ενώ στους άλλους που δεν ήθελαν τον Κασσελάκη ήλθε στο μυαλό να φτιάξουν «λαϊκό μέτωπο».
Χωρίς μεγαλύτερη επιτυχία, να ομολογήσω.
Κάπου εκεί μας άφησαν στη θλίψη μας και ο Κασσελάκης και ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά μην το κάνουμε θέμα.
Είναι προφανές άλλωστε ότι ο Ανδρουλάκης θα κάνει την πολιτική που επιλέγει ο ίδιος κι όχι την πολιτική που του υποδεικνύει ο Τσίπρας ή ο Χαρίτσης.
Και είναι εξίσου προφανές πως θα κριθεί όπως όλοι οι πολιτικοί για την πολιτική που θα επιλέξει.
Οχι για εκείνη που θα ήθελαν οι άλλοι για λογαριασμό του.
