Νομίζω ότι η κατάληξη της υποψηφιότητας Ράμμου δεν εξέπληξε κανέναν. Εξέπληξε μόνο η ολιγοήμερη καθυστέρηση στην προδιαγεγραμμένη μοίρα της.
Και αυτό δεν οφείλεται φυσικά στο ότι «επικράτησαν οι μικροπολιτικοί υπολογισμοί και οι κομματικές στρατηγικές, αντιπαραθέσεις και διενέξεις» (δήλωση Χρ. Ράμμου, 16/12).
Δηλαδή αν δεν επικρατούσαν τι θα γινόταν; Θα έμπαινε ο Ράμμος με άρμα θριάμβου στο Προεδρικό;
Τρίχες. Η κατάληξη ήταν προδιαγεγραμμένη διότι η ιδέα ήταν εξ αρχής ανόητη κι ανεφάρμοστη.
Η εκλογή του Προέδρου είναι μια κοινοβουλευτική διαδικασία όπου εκ των πραγμάτων τον πρώτο λόγο έχει η κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Μακάρι να αποδειχθεί μια εκλογή ευρύτερης αποδοχής. Αλλά χωρίς την πλειοψηφία δεν γίνεται τίποτα.
Με αυτή τη λογική οι προτάσεις ενός νεοσύστατου δυσδιάκριτου κόμματος είναι πάντα καλοδεχούμενες αλλά μετρούν όσο και οι επιλογές του γράφοντος για τη σύνθεση της Ρεάλ Μαδρίτης την Κυριακή.
Το πρόβλημα δηλαδή στην υποψηφιότητα Ράμμου δεν ήταν η εγκωμιαστική άποψη που ο πρόεδρος της ΑΔΑΕ έχει για τον εαυτό του, ούτε ότι ο Χαρίτσης συμφωνούσε με την άποψη αυτή.
Καμία αντίρρηση και δικαίωμά τους.
Το πρόβλημα ήταν ότι έλειπαν τα κουκιά για να εκλέξουν τον οιονδήποτε σε οτιδήποτε.
Με αυτό δεδομένο κι επειδή υποθέτω γνωρίζουν στοιχειώδη αριθμητική, υποψιάζομαι ότι δεν τους ενδιέφερε να εκλέξουν τον Ράμμο. Ούτε καν το υπολόγιζαν.
Τους ενδιέφερε να πουλήσουν μούρη μέσα από μια συνταγματική διαδικασία για την εκλογή του ανώτατου πολιτειακού παράγοντα. Να κάνουν δηλαδή φασαρία.
Το πνεύμα του Συντάγματος άλλωστε δεν είναι καν τα κουκιά. Διαφορετικά η πλειοψηφία θα έβγαζε πάντα τον δικό της. Είναι η έννοια της ευρύτερης αποδοχής.
Κι η αναζήτηση της ευρύτερης αποδοχής είναι στάση θεσμικής ευθύνης. Η προβολή μιας «κοινής αντικυβερνητικής υποψηφιότητας» είναι ένδειξη θεσμικής ανευθυνότητας.
Πάμε όμως παρακάτω. Αυτά είναι τα αποτελέσματα του πολιτικού και κομματικού κατακερματισμού.
Πριν απ’ τη συνταγματική αναθεώρηση του 2019, όταν ήταν πιο απαιτητική η διαδικασία εκλογής Προέδρου, η συμπόρευση κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας και υπαρκτής αξιωματικής αντιπολίτευσης έβγαζε εκ των πραγμάτων έναν Πρόεδρο ευρύτερης αποδοχής. Τον Κ. Στεφανόπουλο ή τον Κ. Παπούλια.
Τώρα ο καθένας πασχίζει να τον προσέξουν για να δείξει ότι κάτι κάνει. Οτι ο λόγος του δηλαδή έχει σημασία για εκείνο που θα γίνει.
Ανευ σημασίας.
Τουλάχιστον τώρα και μετά τα γιορτές θα μπορέσει επιτέλους το πολιτικό σύστημα να ασχοληθεί με το όντως σπουδαίο ζήτημα που είναι η εκλογή του (της) Προέδρου της Δημοκρατίας.
Ελπίζω στα σοβαρά.
