Δεν ξέρω πόσες συζητήσεις προϋπολογισμού έχω παρακολουθήσει. Πάντως πολλές. Υποθέτω όσες και για όσα χρόνια είμαι δημοσιογράφος.
Αλλά τέτοια εικόνα Βουλής δεν έχω συναντήσει ποτέ.
Με «ένα κόμμα και κάτι ψιλά», με κάποιες γραφικές φιγούρες που θυμίζουν απόστρατους καφενείου, με βουλευτές που νομίζουν ότι βρίσκονται σε φοιτητικό αμφιθέατρο και μια θυμωμένη που φωνάζει.
Αντε τώρα μέσα σε αυτό το συμπούρμπουλο να βγάλεις Πρόεδρο της Δημοκρατίας και να αναθεωρήσεις το Σύνταγμα.
Οταν δεν καταφέρνουν να ομονοήσουν για τις αμυντικές δαπάνες.
Φυσικά δεν χρειάζεται να βγάζουμε την ουρά μας απέξω. Αν έτσι είναι η Βουλή, είναι επειδή εμείς την ψηφίσαμε έτσι. Κανείς δεν περνούσε απέξω και ούτε μπήκε μέσα με το ζόρι.
Αλλά αυτό είναι η μια πλευρά του προβλήματος.
Διότι και οι γραφικοί και οι ρήτορες και οι θυμωμένοι είναι μέρος της κοινωνίας μας. Μπορείτε να τους συναντήσετε καθημερινά στο καφενείο της επιλογής σας.
Κι αν καλούνται να αποφασίσουν για σοβαρότερα πράγματα από το αν θα παραγγείλουν εσπρέσο ή καπουτσίνο, έτσι είναι η δημοκρατία μας.
Αυτήν έχουμε και με αυτήν θα προχωρήσουμε.
Αργησε λοιπόν η κυβέρνηση με τις τράπεζες; Αργησε. Αργησε και με τους χαμηλοσυνταξιούχους; Αργησε. Αργησε και με τους κλαψιάρηδες «πρώην»; Να το δεχτώ και αυτό.
Από εκεί και πέρα όμως το μπάχαλο του πολιτικού συστήματος δεν είναι άλλοθι αφασίας. Αν δηλαδή η κυβέρνηση δεν έχει αντιπολίτευση αυτός δεν είναι λόγος να μην έχουμε και κυβέρνηση.
Ισα-ίσα. Η έλλειψη αντιπολίτευσης επιτρέπει στην κυβέρνηση να κυβερνάει χωρίς περισπασμούς και χωρίς καθυστερήσεις. Αν άργησε με τις τράπεζες, όπως και με την ενέργεια ή την ακρίβεια, δεν της φταίει η αντιπολίτευση.
Είπα ότι έχω παρακολουθήσει αναρίθμητες συζητήσεις για τον προϋπολογισμό. Ομολογώ όμως ότι για πρώτη φορά συναντώ μια τόσο τυχερή κυβέρνηση.
Μια κυβέρνηση δηλαδή που δεν απειλείται από κανέναν κι από πουθενά, τουλάχιστον εντός του δημοκρατικού πλαισίου.
Και το ερώτημα είναι αν κάνει χρήση της υπεροχής της όχι για να πουλήσει μούρη σε ανυπόστατους αντιπάλους αλλά για να κυβερνήσει καλύτερα.
Ας μην υπάρχουν παρανοήσεις. Από αυτό θα κριθεί η δεύτερη τετραετία Μητσοτάκη κι όχι φυσικά από κάποιο «λαϊκό μέτωπο» της κακιάς συμφοράς ή μια «προοδευτική παράταξη» για τα μπάζα.
Αυτά, πάνε και πέρασαν από τον πολιτικό ορίζοντα.
Αλλά για να μην περάσει μαζί τους και ο Μητσοτάκης θα πρέπει να χρησιμοποιήσει τη μεγάλη ευκαιρία που του έχει δοθεί ώστε να κυβερνήσει καλύτερα μια καλύτερη χώρα.
