Κοίτα να δεις παράξενα πράγματα. Σε αυτή τη χώρα κανείς δεν θέλει να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Ο Σαμαράς το πάσαρε στον Καραμανλή. Ο Καραμανλής το αρνήθηκε κατηγορηματικά. Οπως και ο Δένδιας στη συνέχεια, παρόλο που δεν είναι σαφές αν κάποιος του το πρότεινε.
Πάσα στην πάσα, πού καταλήξαμε; Στον Μαργαρίτη (άκου τώρα…) που βγήκε κι αυτός στη γύρα και βρήκε για υποψήφιο Πρόεδρο τον Ράμμο. Πριν πάρει το ριμπάουντ ο Χαρίτσης.
Πάλι καλά. Διότι την τελευταία φορά που ο Μαργαρίτης έψαχνε για πρόεδρο (του ΠαΣοΚ) είχε βρει τον δήμαρχο Δούκα!
Και γιατί όλοι αυτοί ψάχνουν για Πρόεδρο; Τους ρώτησε κανείς; Οχι απαραιτήτως. Αλλά το εθνικό μας σπορ είναι να ψάχνουμε προέδρους και προπονητές.
Υπομονή, λοιπόν.
Αφενός Πρόεδρο της Δημοκρατίας έχουμε και δεν βιαζόμαστε. Η εκλογή θα γίνει τον Φεβρουάριο.
Αφετέρου έρχονται γιορτές κι υποθέτω πως ο Μητσοτάκης θα καταλήξει για την προεδρική εκλογή αφού πρώτα κόψουμε τις βασιλόπιτες κι αγιαστούν τα ύδατα.
Από την άλλη, να ομολογήσω και την αμαρτία μου: δεν καταλαβαίνω τη φασαρία.
Δεν ξέρω δηλαδή πόσοι συμπολίτες μας μένουν άγρυπνοι τις νύχτες για την προεδρική εκλογή, ούτε γιατί έπαθαν τέτοια πρεμούρα οι παρατρεχάμενοι.
Αν ο Ανδρουλάκης (λέμε τώρα) θέλει κάποιον που δεν θα προέρχεται από την κυβερνητική παράταξη δεν έχει παρά να το κουβεντιάσει σήμερα που θα δει τον Μητσοτάκη και να δεσμευτεί πως έναν τέτοιο υποψήφιο θα τον ψηφίσει και το ΠαΣοΚ.
Αλλά ούτε ο Ανδρουλάκης βιάζεται. Και δικαίως. Γιατί να απαντήσει πριν τον ρωτήσουν;
Κινδυνεύουν λοιπόν να διαψευστούν όσοι ελπίζουν με την προεδρική εκλογή να στήσουν ένα «αντι-κυβερνητικό μαγαζί» στην Ηρώδου Αττικού ή να βάλουν προϊστάμενο στον Μητσοτάκη.
Αυτά τα πράγματα είναι περισσότερο αστεία από σοβαρά.
Και μάλλον θα διαψευστούν αν υπολογίζουν σε κάτι τέτοιο διότι (εκτός των άλλων) δεν προβλέπεται από το Σύνταγμα και τη συνταγματική πρακτική.
Μόνο παλαβοί μπορεί να ποντάρουν σε πολιτειακό εμφύλιο για να θρέψουν τα μαγαζάκια τους.
Από την άλλη πλευρά, ακόμη κι αν η προεδρική εκλογή έχει απαλλαγεί από τη δαμόκλειο σπάθη των πρόωρων εκλογών, το πνεύμα μιας υποψηφιότητας ευρύτερης αποδοχής παραμένει.
Αλλά ακριβώς για να ανταποκριθεί η εκλογή στο πνεύμα του θεσμού, τα πολλά λόγια και τα πολλά ονόματα είναι φτώχεια.
Υποθέτω άλλωστε ότι το συνειδητοποιούν και οι δυστυχείς Γάλλοι που πήγαν κι έμπλεξαν με τα «αριστεροδεξιά» νούμερα του Μελανσόν και της Λεπέν.
Κινδυνεύουν τώρα να χάσουν και την κυβέρνηση και τον πρόεδρο, ας πρόσεχαν.
