Χαρτί και μολύβι. Τον Ιούνιο 2023 ο ΣΥΡΙΖΑ έβγαλε 47 βουλευτές. Δεκαοκτώ μήνες αργότερα του έχουν μείνει 27 και το μάδημα συνεχίζεται.
Αυτό σε απλά ελληνικά λέγεται διάλυση.
Προς το παρόν όμως δεν συζητούν για το μαγαζί που διαλύθηκε αλλά τι θα γίνει με τα υλικά κατεδάφισης. Παίρνουν οι φευγάτοι τις έδρες ή όχι;
Αντί να τους νοιάζει το μάδημα, τους καίνε τα μπικικίνια.
Eχει πλάκα. Και γι’ αυτό όταν ακούω περί δικομματισμών, νέων ή παλιών, προτιμώ να βάζω τα γέλια.
Σε όλο τον κόσμο, «δικομματισμός» λέγεται ένα «πολιτικό σύστημα δύο κομμάτων» με πιο κλασικό παράδειγμα τις ΗΠΑ και παλαιότερα το Ηνωμένο Βασίλειο.
Αντιθέτως «δικομματισμός» με εννέα ή δέκα κόμματα στη Βουλή δεν έχει εφευρεθεί ακόμα.
Για να υπάρξει δηλαδή κάποιας μορφής «δικομματισμός» χρειάζονται δύο κυριαρχικά κόμματα. Στην Ελλάδα είχαμε μια τοπική εκδοχή του «δικομματισμού» μόνο το διάστημα από το 1981 έως το 2012.
Εκτοτε ζούμε έναν καθαρό πολυκομματισμό με «ένα κόμμα και κάτι ψιλά».
Γιατί λοιπόν γελάω; Επειδή αυτή είναι η πραγματικότητα.
Την οποία αδυνατούν ή αρνούνται να κατανοήσουν πολιτικοί και παρατρεχάμενοι που ζουν σε κάποιο εικονικό σύμπαν.
Ονειρεύονται μια ΝΔ παλαιάς κοπής που δεν υπάρχει πια ή ένα ΠαΣοΚ που θα ξαναγίνει μεγάλο ή έναν ΣΥΡΙΖΑ που θα κυβερνήσει πάλι ή «εμπρός λαέ, μη σκύβεις το κεφάλι» και άλλα ελαφρολαϊκά εμβατήρια.
Κολοκύθια τούμπανα.
Αν μιλάμε για «ανάσταση νεκρών», να θυμίσω απλώς ότι το τελευταίο σχετικό περιστατικό καταγράφηκε πριν από δύο χιλιάδες χρόνια στην Παλαιστίνη και τον έλεγαν Ιησού.
Ενώ ο τόπος προχωράει και πρέπει να προχωρήσει, ενώ έχουμε ένα σωρό ζητήματα για να τον κάνουμε καλύτερο, οι διαλυμένοι τσακώνονται για «τα αρχαία της Βενιζέλου».
Αποτέλεσμα; Μας καθυστερούν.
Και το μετρό της Θεσσαλονίκης ευτυχώς τελείωσε. Εστω με καθυστέρηση. Παρά τους αγωνιστές.
Αλλά ο επικεφαλής του μετρό επί ΣΥΡΙΖΑ που έκανε την αξέχαστη παρωδία εγκαινίων με τους… μουσαμάδες, αρθρογραφεί τώρα εναντίον εκείνων που το τελείωσαν (Γ. Μυλόπουλος, TVXS, 30/11).
Διότι τους διαλυμένους θα τους βρίσκουμε συνεχώς μπροστά μας.
Οπως τους είχαμε απέναντι στο μετρό της Αθήνας, στο «Ελευθέριος Βενιζέλος», στον Προαστιακό, στους οδικούς άξονες, στους Ολυμπιακούς Αγώνες, στο Μουσείο της Ακρόπολης, στους εξοπλισμούς, στο ΕΣΥ, σε ό,τι πάει να κάνει την Ελλάδα καλύτερη.
Το πρόβλημα λοιπόν είναι ακριβώς αυτό. Οχι ένας δικομματισμός που δεν υπάρχει αλλά μια διάλυση που παραμονεύει.
Και φυσικά η εμμονή των διαλυμένων να μας κάνουν σαν τα μούτρα τους.
