Ο Στ. Κασσελάκης δήλωσε ότι είναι εναντίον της επανεκλογής της Κατερίνας Σακελλαροπούλου στην Προεδρία της Δημοκρατίας (ΣΚΑΪ, 25/11).
Κανένα πρόβλημα και δικαίωμά του.
Για ποιον λόγο όμως; Μήπως ενοχλήθηκε και αυτός που η Πρόεδρος εκδήλωσε την υποστήριξή της στον γάμο των ομοφύλων; Δεν πιστεύω ότι ο επικεφαλής του Κινήματος Δημοκρατίας έχει τέτοιες προκαταλήψεις.
Ενοχλήθηκε (όπως είπε) επειδή η Πρόεδρος δεν σήκωσε τον κόσμο στο πόδι για τις υποκλοπές και τα Τέμπη.
Μόνο που εδώ υπάρχει ένα πρόβλημα.
Υποθέτω πως ο Κασσελάκης έχει οριακή γνώση των συνταγματικών κανόνων. Και συνεπώς δεν έχει συνειδητοποιήσει πως ο (η) Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν είναι σχολιαστής της επικαιρότητας, ούτε ακτιβιστής της παρόλας.
Για τις υποκλοπές επιλήφθηκε η κυβέρνηση, η Βουλή και η δικαιοσύνη στο ανώτατο επίπεδο, τον Αρειο Πάγο.
Για τα Τέμπη επιλήφθηκε επίσης η Βουλή, η δικαιοσύνη σε επίπεδο εφέτη ανακριτή, εμπειρογνώμονες και επίκειται δίκη με πολλούς κατηγορούμενους.
Η Πρόεδρος, ανώτατος δικαστής και η ίδια, προφανώς γνωρίζει κάτι που φαίνεται να αγνοεί ο Κασσελάκης και το οποίο ονομάζεται «διάκριση των εξουσιών». Ο καθένας δηλαδή ασκεί τη διακριτή εξουσία που του έχει ανατεθεί και δεν παρεμβαίνει στα χωράφια του διπλανού βάζοντας τις τσιρίδες.
Σε μια συντεταγμένη πολιτεία λοιπόν που ζει σε κράτος δικαίου δεν νοείται τέτοιου τύπου ακτιβισμός και μάλιστα σε ανώτατο πολιτειακό επίπεδο από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Αν βέβαια ήταν μόνο ο Κασσελάκης θα κουνούσαμε το κεφάλι με κατανόηση για την άγνοια και θα πηγαίναμε παρακάτω.
Αλλά δεν είναι τόσο απλό διότι ο Κασσελάκης είναι ίσως μια ευκαιρία να αποσαφηνίσουμε μερικά σοβαρότερα πράγματα.
Ακόμη και για τον Τραμπ μάθαμε ότι εξελέγη όχι επειδή (μεταξύ άλλων) οι Αμερικανοί γκρινιάζουν για την οικονομία ή σιχάθηκαν τις ανοησίες της ατζέντας woke αλλά επειδή «απαξιώθηκε η κουλτούρα της επαγρύπνησης» (Μαρία Ρεπούση, «ΤΑ ΝΕΑ Σαββατοκύριακο», 23-24/11).
Ομολογώ πως δεν ήξερα ότι πάθαμε τέτοια ζημιά. Ισως επειδή αγνοούσα ότι είχαμε ποτέ τέτοια κουλτούρα.
Ποιος αποφάσισε όμως να επαγρυπνούμε; Για ποιο πράγμα επαγρυπνούμε; Και ποιος όρισε τους «επαγρυπνητές» που επαγρυπνούν για πάρτη μας πριν χαλαρώσουν και μας την πέσει ο Τραμπ; Μυστήριο. Εκτός κι αν το Αγιο Πνεύμα είναι κι αυτό woke.
Με λίγα λόγια πάντως γεμίσαμε φρουρούς που ελέγχουν την κυκλοφορία. Μαζί τους και ο Κασσελάκης.
Αλλος επαγρυπνεί για τα «δικαιώματα» των άλλων, άλλος για τα εθνικά θέματα και βαράει βάρδια μην μπουκάρουν οι Τούρκοι κάποιο βράδυ, άλλος για τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες μαζί με τον Δικηγορικό Σύλλογο κι άλλος για τη συνταγματική νομιμότητα με τους συνταγματολόγους της βάρδιας.
Κι αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό. Τουλάχιστον με τόσους άγρυπνους φρουρούς αποκλείεται να μας πιάσουν στον ύπνο.
Από την άλλη όμως δεν ξέρω αν η αυτόκλητη επαγρύπνηση είναι πάντα χρήσιμο πράγμα.
Το περασμένο Σάββατο, καμία εκατοστή παλικαράκια με κόκκινες σημαίες τραμπούκισαν αθώες οικογένειες Ουκρανών στη Μάνδρα Αττικής.
Ξέρετε γιατί; Επειδή οι Ουκρανοί συγκεντρώθηκαν ειρηνικά και καλόκαρδα στο μνημείο του εθνικού τους ποιητή Ταράς Σεβτσένκο να θυμηθούν τον «θάνατο από πείνα» (Χολοντομόρ) στον οποίο οι σοβιετικοί κομμουνιστές είχαν καταδικάσει τη χώρα τους τη δεκαετία του ’30.
Ποιος όμως έδωσε το δικαίωμα στα παλικάρια με τις κόκκινες σημαίες να επαγρυπνούν για την πατρίδα των άλλων;
Κι από πότε στην ελληνική δημοκρατία την ανάγνωση της Ιστορίας την επιβάλλουν αυτόκλητοι κόκκινοι σημαιοφόροι;
Νομίζω πως όλοι καταλαβαίνουμε το πρόβλημα.
Αν η «κουλτούρα της επαγρύπνησης» συνοδεύεται κι από κάποιο δικαίωμα φρούρησης ή επιβολής, τότε η ίδια η δημοκρατική πολιτεία καταργείται.
Ασχετα αν είναι η «τυραννία της πλειοψηφίας» ή η «τυραννία της μειοψηφίας» (που λέει κι ο Μητσοτάκης), ο καθένας μπορεί να βρει μια κουταμάρα για να φυλάει φρουρά με ένα στυλιάρι στο χέρι.
Και τότε η Πρόεδρος της Δημοκρατίας μαζί με τον Κασσελάκη θα εκδίδουν ετυμηγορίες και για τις υποκλοπές και για τα Τέμπη και για τα μωρά της Μουρτζούκου. Στα ρεπό τους θα κόβουν τις κλήσεις της Τροχαίας.
Τι μας σώζει; Μας σώζει πως όλα αυτά τα κουβεντιάζουμε στην Ελλάδα.
Οπου η επαγρύπνηση είναι δραστηριότητα φωνακλάδικη, εθελούσια και ενδεχομένως επαγγελματική. Αλλά η οποία όπως όλες οι εθελοντικές δραστηριότητες ασκείται πλημμελώς κι ερασιτεχνικά. Δηλαδή ασόβαρα.
Μαθαίνουμε για συμπολίτες μας που άλλοτε δέρνουν Ουκρανούς κι άλλοτε άλλους μετανάστες, που φρουρούν τα δικαιώματα του Ρωμανού ή κάποιου άλλου ύποπτου, που κλείνουν όταν θέλουν το κέντρο της Αθήνας.
Για κάποιον ανεξήγητο λόγο έχουν αναλάβει να επαγρυπνούν για πάρτη μας και θεωρούν περίπου αυτονόητο δικαίωμά τους να αποτελούν τη χωροφυλακή μιας παράξενης κουλτούρας η οποία κανείς δεν ξέρει πώς μας προέκυψε, πώς την υιοθετήσαμε και γιατί επαγρυπνούμε στο όνομά της.
Ή να συγκροτούν τη φρουρά μιας ανάγνωσης της Ιστορίας που έχει διαψευστεί από την ίδια την Ιστορία. Και η οποία διεκδικεί να μην έχει νταραβέρια μαζί της ακριβώς επειδή τη διαψεύδει. Ρωτήστε και τους Ουκρανούς που υπέστησαν στη Μάνδρα Αττικής τη μανία των ερυθρών σημαιοφόρων.
Ή ακόμη χειρότερα να αυτοδιορίζονται κηδεμόνες μιας αντίληψης των πραγμάτων που σπανίως αφορά τα ίδια τα πράγματα. Ολα όσα τραγελαφικά ζήσαμε το τελευταίο διάστημα με τον ΣΥΡΙΖΑ υποδηλώνουν αυτήν ακριβώς τη δυσαρμονία.
Είναι αλήθεια ότι κανείς τους δεν έχει βάλει ακόμη υποψηφιότητα για την προεδρία της Δημοκρατίας. Αλλά έτσι μπορεί να βαυκαλίζονται ότι «φυλάνε Θερμοπύλες».
Μόνο που ο εχθρός έχει περάσει προ πολλού. Και η ζωή μαζί του.
